รักในวัยเรียน

นิยายรักในวัยเรียน

สวัสดี เราชื่อ แพรว เราอายุ15เราอยู่ม.3 เราอยู่บ้านเช่าใกล้ๆโรงเรียน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉัน

ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนฉันแปลกใจทำไหมมีแต่คนมองฉันแปลกๆ ฉันทำตัวไม่ถูกฉันรีบวิ่งไปที่ศาลา ฉันทำตัวปกตินั่งเล่นโทรศัพท์ปกติจู่ๆ มีรุ่นี่3คนเดินมาทัก 

รุ่นพี่: เฮ้ย!! เด็กใหม่หรอ

เรา: คะ!ค่ะ

รุ่นพี่: ชื่อไรล้ะเราอ้ะ

เรา: เราไม่ตอบเก็บของจะเดินหนี้แต่พี่เขาจับมือเรา เราตกใจสบัดมือออก

รุ่นพี่: เฮ้ยรีบไปไหนยังไม่ตอบเลยว่าชื่อไร

เรา: ชื่อ แพรวค่ะ (เรารีบวิ่งหนี้ออกมา)

รุ่นพี่: อ้ะเอ้าเห้ย?รีบไปไหนว้ะยังไม่บอกชื่อเรย

เรา: เห้ยโล่งไปที 

เธอๆๆ เสียงเพื่อนห้องเดียวกันทัก

เรา: มีอะไร

เพื่อน: เธอชื่อไรอ้ะ

เรา: ชื่อแพรว

เพื่อน: เราชื่อ เก้าน้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก

เรา: ขอโทษนะเราอยากอยู่คนเดียว

เพื่อน: อ้ะเอ้า เป็นไรของเขาว้ะคุยด้วยก็ไม่คุย

เรา: โรงเรียนนี้มีที่ไหนสงบๆบ้างไหมน้ะเห้ย+-+มีแต่คนวุ่นวาย

อ๊อตๆๆ คณะนี้เวลา12:00นาที ได้เวลาพักเที่ยง เสียงสัญญาณดังขึ่น

เราเดินไปกินอาหารที่โรงอาหารคนเดียว กำลังกิรอยู่ อยู่ๆดีๆก็มีรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้นเดินเขามา

รุ่นพี่:น้องใช่น้องแพรวที่พี่ทักเมื่อเช้าป้ะ

เรา: ชะ!ใช่ค้ะ

รุ่นพี่: พี่ชื่อพี่ ปลื้มน้ะ นี่เพื่อนพี่ ไอ้เคและไอ้บอยน้ะ

เรา: คะ!!ค้ะ (เรารีบเก็บของจะเอาจานไปเก็บ)

รุ่นพี่: เอ้า!รีบไปไหน

เรา: ขอโทษน้ะค่ะแพรวอิ่มแล้ว ขอตัวน้ะค้ะ

โห้ย จะมีใครเดินมาทักอีกไหมเนี้ยอยากอยู่คนเดียว 

เพื่อน: เธอๆๆ

เรา: เห้ย! มาอีกแล้วหรอ โอ้ย*-*อยากอยู่คนเดียว (พุดในใจ)

เพื่อน: เเพรวใช่ป้ะ

เรา: ใช่ เก้ามีไรอ้ะ

เพื่อน: ฮุ้ยดีใจจังเธอจำชื่อเราได้ด้วย

เรา: จำได้สิ พึ่งเธอกันเมื่อเช้าเอง

เพื่อน: เธอทำไหมถึงย้ายมาเรียนที่นี้อ้ะ

เรา: พ่อแม่เราอยากไห้เรามีเพื่อนมั้ง

เพื่อน: เอ้า? เธออยู่ที่นู้นไม่มีเพื่อนหรอ

เรา: ไม่อ้ะ เราชอบอยู่คนเดียว 

เพื่อน: แล้วทำไมเธอถึงอยากอยู่คนเดียวล้ะ

เรา: เราชอบความสงบ ไม่ชอบความวุ่นวาย

เพื่อน:ไม่กลัวคนอื่นมองเธอหยิ่งหรอ

เรา: ไม่กลัวอ้ะ ใครจะคิดยังไงก็เรื่องของเขาสิ

เพื่อน: เราอยากเป็นเพื่อนเธออ้ะ เราสัญญาน้ะ เราจะอยู่แบบเงียบๆไม่รบกวนเธอ

เรา: แน่ใจน้ะ 

เพื่อน: แน่ใจสิ

เรา: ก็ได้น้ะ

เพื่อน: เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เรา: เราไปและน้ะ

เพื่อน:เอ้าๆไปไหนอ้ะ?

เรา: ขึ่นห้องเรียนไง

เพื่อน: เอ้าๆ!!ไปด้วยครับ

เสียงอ๊อตหมดเวลาเรียนดังขึ่น

เพื่อน: แพรว? 

เรา: ห้ะ

เพื่อน: บ้านเธออยู่แถวไหนอ้ะ

เรา: ไกล้ๆโรงเรียนนี้และ

เพื่อน:อ่อ ดีเนาะ เสียดายบ้านเราอยู่ไกล ให้เราเดินไปส่งเป็นเพื่อนแมะ

เรา:ไม่เป็นไรเรากลับเองได้  บายๆๆ

เพื่อน: เคๆ

ขณะที่เดินกลับบ้านก็มีเสียงผู้ชายดังขึ่นเรียกเรา น้องๆๆ เห้ยพี่คนนั้นนี้หว้า เห้ยเรียกเราทำไหมว้ะ รีบเดินเราต้องรีบเดิน

รุ่นพี่: น้องแพรวๆ 

เรา: เห้ย!! ไม่!อย่าหยุด ถ้าเราหยุดเเสดงว่าเราได้ยินที่เราเรียก แต่ไม่ทันพี่เขาเดินมาคว้ามือเราไว้ เราตกใจสดุง เห้ย!! รีบสบัดมือทิ้ง

เรา: พี่มีอะไรกับแพรวค้ะ

รุ่นพี่: น้องแพรวลืมกระเป๋าตังไว้ที่โรงอาหารครับ 

เรา: เห้ย! ของเรานิ ขอบคุณนะค่ะ (รีบหยิบและรีบเดินหนี้)

รุ่นพี่: เอ้า?รีบไปไหน

เรา: กลับบ้านค้ะ

รุ่นพี่: บ้านน้องไปทางนี้หรอ

เรา: ค้ะ ไปแล้วน้ะค้ะ ขอบคุณสำหรับกระเป๋าค้ะ

รุ่นพี่: เห้ยๆเดียวๆพี่เดินไปด้วยบ้านพี่อยู่ทางนี้เหมือนกัน

เรา: ห้ะ!? ซวยแล้วไง

เราเดินกลับบ้านพร้อมกัน บ้านเรากับบ้านพี่เค้าอยู่หางกัน3หลัง ตอนเดินกลับบ้านพี่เขาถามว่า

รุ่นพี่:ทำไหมย้ายมาเรียนที่นี้ล้ะ

เรา: พ่อแม่ให้ย้ายค้ะ

รุ่นพี่: เหมือนกันเลย พี่ก็พึ่งย้ายมาได้แค่อาทิตย์เดียว แล้วนี้เช่าบ้านอยู่คนเดียวหรอ?

เรา: ค้ะ ถึงบ้านหนูแล้วขอตัวเข้าบ้านก่อนน้ะค้ะ

รุ่นพี่: ครับๆบายครับ

-------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา☀⛅

เราเเต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือพี่ปลื้มยืนรอเราอยู่หน้าบ้านเรา

เรา: พี่มาทำไรค่ะ

รุ่นพี่: แต่งตัวเสร็จแล้วหรอ ไปโรงเรียนพร้อมกันไหม

เรา: ปะ!ไปก็ได้ค่ะ??

เราเดินไปโรงเรียนพร้อมกันกลับบ้านพร้อมกันทุกวัน เราจึงสนิทกันมากขึ่นจากที่เราไม่ค่อยยุ่งกับใครเราเปลี่ยนไปมาก เรามีเพื่อนเยอะขึ่น มีรุ่นพี่ที่รู้จักเยอะขึ่น เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก จนคนรอบข้างคิดว่าเราเป็นแฟนกันแต่ไม่ใช่ แต่เรากลับรู้สึกดีกับพี่เขา รู้สึกหวั้นไหวยังไงไม่รู้ เราเคยถามพี่เขาว่าพี่เขามีเเฟนใหมพี่เขาบอกว่า ไม่มี เวลาผ่านไปเร็วมาก เราเคยคิดที่จะบอกชอบพี่เค้าแต่ไม่กล้ากลัวว่าเราจะคิดแบบนี้อยู่ฝ่ายเดียว

วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ เราตั้งใจเอาดอกไม้ไปให้พี่เค้าและจะบอกความในใจ รวบรวมความกล้ามาเพื่อวันนี้ 

เสียงอ๊อตพักเที่ยงดังขึ่นได้เวลาแล้ว เรารีบไปนั้งรอพี่เค้าที่ศาลาที่ๆแรกที่เราเจอกัน เรานั้งรอไปมาพี่เค้าเดินมากลับเพื่อนเราเรียกเขา พี่ปลื้มๆแต่ก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนดังมาจากด้านหลังของเขา ผู้หญิงเดินมาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ ปลื้มๆๆ อ้ะดอกไม้ในตอนนั้นความรู้สึกเห้ย*-*เรามาช้าไปใช่ไหม เราทำไรไม่ถูกรีบวิ่งไปที่ๆโต๊ะม้าหินอ่อน นั่งร้องไห้อยู่ จู่ๆเสียงเก้ากลับแฟนของมันดังขึ้น 

เพื่อนกับแฟน:เห้ยเป็นไรแพรวเสียงเก้าดังขึ่น 

เรา: ...กูมาช้าไปว้ะ เขามีคนให้ดอกไม้ช่อใหญ่แล้วอ้ะ กูเสียใจว้ะ... ฮื้อๆๆๆ+-+

เพื่อน: เห้ย!ไม่เป็นไรน้ะยังไง...ก็ยังมีพวกกู ...อย่าเศร้าเลย แล้วเพื่อนก็เงียบไปและพูดว่า เห้ยกูไปก่อนน้ะ

เรา: เอ้า!!รีบไปไหนอ้ะ อยู่เป็นเพื่อนก่อน

เพื่อน:เอ้อ เดียวกูมา

จู่ๆเสียงพี่ปลื้มดังขึ่น 

พี่ปลิ้ม: น้องแพรวๆ

เรา: ห้ะๆ พี่ปลื้มนิ เรารีบเช็ดน้ำตา มิ!มีไรค่ะพี่ปลื้ม

พี่ปลื้ม: พี่มีไรจะไห้

เรา: อะ อะไรหรอค่ะ

พี่ปลื้มยื้นดอกไม้ช่อใหญ่ที่ผู้หญิงคนนั้นให้มา อ้ะพี่ไห้  เป็นแฟนกับพี่ใหม😄

เรา: ห้ะๆอะไรน้ะค้ะ

พี่ปลื้ม: เป็นแฟนกับพี่ใหม?

เรา: ห้ะๆแล้วผู้หญิงคนนั้น?

พี่ปลื้ม: อ่อ เพื่อนพี่เอง พี่สั่งดอกไม้กับมันพี่ไม่รู้ว่าผู้หญิงชอบดอกไม้อ้ะไรพี่เลยไห้มันเลือกให้

เรา: อ่อหรอค่ะ (คิดไปเองหรอว้ะเนี้ยโอ้ยยย)

พี่ปลื้ม: แพรวเป็นแฟนกับพี่น้ะ

เพื่อนเรา: เป็นเลยแพรวๆๆๆ

เรา: ก็ได้ค้ะ555

ความรักในวัยเรียนบางทีมันอาจดีก็ได้อยู่ที่ใจเราเลือก 😍😍