นางประแดะ นางที่มีความงามแหกกฎนางในวรรณคดีทั้งปวง

ลักษณะที่บ่งบอกถึงความงามตามขนบของนางวรรณคดีไทย ที่คนทั่วไปเห็นว่างาม แต่นางในวรรณคดีไทยนางนี้ ทำให้ต้องเปลี่ยนความคิดแบบเดิมๆ ไปทันที เธอคือ นางประแดะนางในวรรณคดีจากบทละครเรื่อง “ระเด่นลันได”

ระเด่นลันได แต่งโดยพระมหามนตรี (ทรัพย์) เป็นวรรณคดีขบขันยุคต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ช่วงสมัยรัชกาลที่ 3 ร่วมสมัยเดียวกับกวีแห่งยุคอย่างสุนทรภู่ ระเด่นลันไดเป็นวรรณคดีบทละครที่ยังคงความนิยมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ทั้งนี้กวีสามารถนำเรื่องจริง มาเรียงร้อยในรูปของบทละคร เพื่อล้อเลียนบทละครเรื่อง อิเหนา ได้อย่างคมคายและขบขัน ด้วยฝีมือการประดิษฐ์แห่งชั้นเชิงทางวรรณศิลป์ ทั้งในการวางตัวละครและศิลปะการใช้ภาษา อันยากที่จะหาวรรณกรรมล้อเรื่องใดโดดเด่นเท่า

บทกลอนที่บรรยายความงามของนางประแดะ ได้อย่างวิจิตรบรรจง

สูงระหงทรงเพรียวเรียวรูด
งามละม้ายคล้ายอูฐกะหลาป๋า
พิศแต่หัวตลอดเท้าขาวแต่ตา
ทั้งสองแก้มกัลยาดั่งลูกยอ
     คิ้วก่งเหมือนกงเขาดีดฝ้าย
จมูกละม้ายคล้ายพร้าขอ
หูกลวงดวงพักตร์หักงอ
ลำคอโตตันสั้นกลม
     สองเต้าห้อยตุงถุงตะเครียว
โคนเหี่ยวแห้งรวบเหมือนบวบต้ม
เสวยสลายาจุกพระโอษฐ์อม
มันน่าเชยน่าชมนางเทวี

อ้างอิง   พระมหามนตรี (ทรัพย์). บทละครเรื่อง ระเด่นลันได. กรุงเทพฯ : ศิลปาบรรณาคาร, 2518