ชีวิตจริงไม่ใช่ละคร นางเอกดังหนัง lอวี เปิดใจเส้นทางสร้างสุขผู้ชาย เคยรวยมากแต่หลังฉากอย่างสะเทือนใจ

ถือเป็นบทความที่ดีบทความหนึ่งเลยก็ว่าได้ ซึ่งสมากชิกกระทู้พันทิปรายหึ่งได้โพสต์บทความพูดเรื่องเกี่ยวกับวงการ AV แค่ไม่กี่บรรทัด แต่เนื้อหาที่เหลือน่าจะให้ข้อคิดกับหลายๆคนเกี่ยวกับการวางแผนชีวิต เหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงมันเกิดได้กับคนเราทุกเมื่อเหมือนอย่างที่ยูโกะได้ประสบ คิดว่าคงเป็นข้อคิดให้ใครได้หลายๆ คน

โดยเจ้าของกระทู้นั้นได้เริ่มเล่าผ่านตัวอักษรว่า “ยูโกะ อายุ 66 ปี เธออาศัยอยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนท์เก่าๆ ที่มีเนื้อที่เพียง 4.5 ของเสื่อตาตามิ เธอเริ่มเล่าว่า “ฉันเช่าห้องนี้ในราคา 48,000 เยน ใช่ มันเล็กและแคบแถมยังโทรมสุด ๆ แต่ข้อดีของมันคืออะไรรู้มั้ย แค่คุณเปิดทีวีในตอนกลางคืน มันก็สว่างไปทั้งห้องโดยไม่ต้องเปิดไฟ และถ้าคุณร้อน คุณก็แค่เปิดหน้าต่างออกไป

เวลาที่มีเงิน ฉันจะไปซื้อข้าวสารถุง 5 กิโล ราคามันแค่ 1,500 เยนเองนะ ถึงจะเป็นข้าวสารเกรดแย่สุด แต่ก็ราคาถูกสุดใช่ไหมหละ สำหรับผู้หญิงแก่ตัวคนเดียวอย่างฉัน ข้าวนั่นอยู่ได้เป็นเดือนเลยนะ ฉันไม่ค่อยได้กินเนื้อสัตว์หรือปลา เพราะมันแพง แต่นั่นก็ดีกับฉันที่จะเก็บเงินใว้ซื้อข้าวสารถุงมาเพิ่มได้อีก”

ยูโกะเป็นคนช่างพูด เธอสวมเสื้อยืด ฉันสังเกตุเห็นรอยแผลเป็นที่ข้อมือซ้ายและแขนซ้าย “โอ้ใช่ ฉันพยายามฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือ เลือดออกมากเชียวแหละ แต่ฉันก็ไม่ตาย ฉันเลยกลายมาเป็นนักแสดง AV แทนไงหล่ะ ” เธอยังหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูขมขื่น”

เสียงของยูโกะ แหบ พร่า ต่ำ เหมือนเสียงหญิงแก่ ๆ ทั่วไป มันสะท้อนจนรู้สึกถึงความน่าขนลุกในห้องที่มีหลอดไฟสลัวๆ เพียงดวงเดียว เป็นเรื่องที่แย่มากที่หญิงชราคนหนึ่ง “กลายเป็นนักแสดง AV เพราะเธอไม่ได้ตาย”

“ฉันเคยมีครอบครัว สามี และลูกสามคนอยู่ที่เซ็นได หลังจากฉันหย่าเมื่อสิบห้าปีก่อน ฉันก็หนีมาที่โตเกียวโดยลำพังตอนอายุ 50 ฉันเคยทำงานที่โรงแรมใน Meguro มันผิดพลาดเพราะแผ่นดินไหวใน Tohoku นักท่องเที่ยวหยุดที่จะมาที่โรงแรมฉันเลยถูกไล่ออก ฉันออกหางานทุกวัน แต่ฉันอายุ 62 แล้ว ฉันแก่เกินกว่าที่คนจะต้องการ เมื่อไปสำนักจัดหางานฉันถูกจัดให้อยู่ในลำดับท้าย ๆ และสุดท้ายก็ถูกปฎิเสธ

ฉันหางานไม่ได้เลย ทั้ง ๆ ที่ออกไปหางานทุกวัน จากแรกๆ ที่ยังพอมีค่ารถไฟ จนถึงกระทั่งต้องเดินอย่างเดียวเป็นกิโลๆ ในวัย 62 ฉันเหลือเงินติดตัวไม่กี่เยน ฉันอยู่แต่ในห้อง และไม่กินไม่ดื่มอะไรอยู่หลายวัน เพราะไม่มีเงิน จุดสุดท้ายที่ฉันจะทนไม่ไหว ฉันตัดสินใจกับโฆษณาในนิตยสารหางานที่มีโฆษณา “รับสมัครนักแสดง AV นางแบบเซ็กซี่ อายุ 18 ถึง 70 ปี “

ฉันใช้เหรียญ 10 เยนอันสุดท้ายโทรไปที่นั่น คนที่รับสายบอกให้ฉันไปหาที่ชินจุกุ “ฉันไปสัมภาษณ์งานและเล่าทุกๆ อย่างให้พวกเค้าฟัง เค้าตกลงจะจ้างฉัน และในตอนที่กำลังกลับ ผู้จัดการยื่นเงินให้ฉัน 10,000 เยน ถึงแม้ละอายใจแต่ฉันก็รับมันใว้ เงินนั่นช่วยต่อชีวิตฉันจริงๆ”

ยูโกะแต่งงานตอนอายุ 22 ปีกับอดีตสามีซึ่งเป็นเจ้าของธุรกิจ ก่อนแต่งงานเค้าเป็นคนใจกว้างและอ่อนโยน เธอจึงตัดสินใจแต่งงานกับเค้า แต่พออยู่ด้วยกันจริง ๆ จึงได้รู้ว่าเค้าเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจสุด ๆ เจ้าอารมณ์ ชอบใช้ความรุนแรง ติดการพนัน และชอบระเบิดอารมณ์ใส่เธอและลูกตลอดเวลา เธอถูกเค้าทำร้ายร่างกายต่อหน้าลูกๆ อยู่บ่อย ๆ เพราะการพนันเค้าจึงล้มละลายและมีหนี้สินเยอะแยะ

“เค้าหยุดเล่นการพนันและขโมยเงินจากกระเป๋าสตางค์ของฉันไม่ได้ เจ้าหนี้มาข่มขู่คุกคามเพื่อทวงเงินที่บ้านไม่เว้นแต่ละวัน ของทุกอย่างในบ้านถูกยกออกไปจนเกลี้ยง และไม่นานบ้านก็ถูกยึด แต่การคุกคามของเจ้าหนี้ก็ยังไม่หยุด

มีคนบอกให้ยูโกะหย่าและหนีไปเพื่อจะได้ไม่ต้องมารับรู้ แต่ลูกๆ ของเธอยังเด็ก และอยู่แค่ชั้นประถม เธอจึงทำแบบนั้นไม่ได้ และตัดสินใจออกไปหางานทำเพื่อมาเป็นค่าใช้จ่ายและช่วยใช้หนีให้สามีผีพนันของเธอ

ยูโกะอดทนทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน เพื่อให้เพียงพอค่าใช้จ่าย เธออดทนอยู่แบบนั้นจนลูกๆ โต เมื่อดูว่าลูกดูแลตัวเองได้แล้ว หลังวันเกิดครบรอบ 20 ปีของลูกชายคนเล็ก เธอตัดสินใจหนีมาอยู่โตเกียว

อดีตสามีของฉันเสียชีวิตอย่างอนาถาเมื่อปีที่แล้ว นอกจากลูกๆ สามคน เค้าก็ไม่มีญาติพี่น้องหรือเพื่อนคนไหนมางานศพเค้าสักคน ก่อนตายเค้าบอกกับลูกๆ ว่า “จำชีวิตที่น่าสังเวชนี้ใว้ แต่อย่าใช้ชีวิตแบบนั้น”

ในเดือนมิถุนายน 2011 เธอกลายเป็นนักแสดง AV ( ในวงการผู้หญิงที่อายุเกิน 55 ปี ถูกเรียกว่า “ผู้หญิงที่โตเต็มที่” 「超熟女」) ยูโกะต้องมีมีอะไรกับผู้ชายต่อหน้ากล้องและปรากฎใน AV ของคนที่ชอบคนสูงวัย แรกๆ ยูโกะได้ค่าถ่าย AV ครั้งละ 50,000 เยน แล้วก็ลดมาอยู่ที่ประมาณ 30,000 เยนต่อครั้ง

นักแสดง AV ที่มีอายุมากส่วนใหญ่จบด้วยการปรากฏตัวมากที่สุด 10 ครั้ง และหลังจากนั้นงานถ่ายจะค่อย ๆ ซาไป “ฉันค่อยๆสูญเสียงานถ่าย AV และไม่สามารถจ่ายค่าเช่าบ้านได้ ฉันกลับมามีปัญหาอีกครั้ง ฉันเริ่มออกหางานใหม่ ฉันซื้อถั่วงอกราคาถูก เพื่อกินประทังชีวิต “

ยูโกะแสดง AV ได้ 6 เดือน ก็ไม่มีงานติดต่อเข้ามาอีก เธอกลับมาใช้ชีวิตอย่างลำบากอีกครั้ง เธอได้กินข้าวแค่วันเว้นวัน จนถึงจุดที่เธอไม่มีแม้แต่เงินซื้ออาหารมากินและต้องอดข้าวเป็นอาทิตย์ เธอประทังชีวิตอยู่ด้วยน้ำก๊อกจากสวนสาธารณะ

“เพื่อนของฉันฆ่าตัวตายมากขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่ฉันอายุ 60 ปี ” ยูโกะเอาสมุดบันทึกออกมาจากถุงพลาสติกที่ใต้โต๊ะ เธอพลิกสมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือและเปิดไปที่หน้านึง แล้วยื่นให้ฉันดูท่ามกลางไฟสลัว “นี่คือรายชื่อเพื่อนทุกคนที่ตายไปแล้ว”

“กระโดดให้รถไฟชน”
“ผูกคอตาย”
“กระโดดตึก”
ฯลฯ

สารพัดวิธีการตายปรากฏขึ้นพร้อมกับชื่อของเพื่อน ๆ ของเธอ เพื่อนร่วมชั้นในท้องถิ่นและเพื่อน ๆ จากโตเกียวดูเหมือนจะฆ่าตัวตายหลังจากอายุ 60 ปี มากเกินไป ห้องพักมีเพดานสูง แสงในห้องสลัวด้วยหลอดไฟดวงเดียว มันง่ายที่จะจินตนาการถึง ยูโกะที่กำลังแขวนอยู่ในห้องนี้และห้อยลงมาจากห้องใต้หลังคา

” ตอนนั้น ฉันปวดหัวจนเหมือนจะตาย ฉันกรีดข้อมือเพื่อที่จะตายหนีความหิวโหยที่ทรมารฉันอยู่ ฉันเสียเลือดมากแต่ก็ไม่ตาย ทุกคนอายุ 60 ปีและฆ่าตัวตายเพราะไม่สามารถอยู่ได้ ฉันคิดว่าจะผูกคอตายซ้ำ แต่พอนึกถึงเจ้าของบ้านและคนอื่น ๆ ฉันก็ล้มเลิกที่จะตายในบ้าน ตอนนั้นเป็นเวลา 2 ทุ่ม ฉันถือมีดทำครัวออกไปที่สวน ที่แขนของฉันเลือดยังไหลออกมาไม่หยุด ฉันคิดว่าจะออกไปข้างนอก ฉันอยากจะไปฆ่าตัวตายที่สวน หรืออาจแทงใครสักคนที่นั่น “

แต่ฉันก็ไม่มีความกล้าที่จะทำ ฉันถือมีดและตรงไปที่สถานีตำรวจ ตำรวจกรูกันเข้ามาอย่างตื่นตระหนก หลังจากถูกควบคุมตัว ตำรวจส่งฉันไปรักษา และกักตัวฉันใว้อีก 10 วันเพื่อทำการสอบสวน ในระหว่างนั้นฉันไม่ยอมกินและดื่มอะไร ตำรวจถามฉันซ้ำๆ ว่าทำไมฉันทำแบบนี้ ” ฉันก็แค่อยากจะตาย “

ฉันไม่ได้ถูกตั้งข้อหา คำให้การของฉันถูกบันทึกไว้และฉันก็ได้รับความช่วยเหลือ จริงๆ ในเวลานั้นและฉันป่วยเป็นโรคจิต สำนักงานสวัสดิการแนะนำให้ฉันรู้จักกับโรงพยาบาลโรคจิต ฉันยังไปที่โรงพยาบาลโรคจิตเพื่อรับยานอนหลับและยาอื่น ๆ “ฉันยังได้รับเงินช่วยเหลือเพื่อคงชีพในทุกๆ เดือนอีกด้วย มันเป็นสวัสดิการที่ดีจริงๆ ” เธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

เธอหนีออกจากครอบครัวจากสามีที่โหดร้ายในวัย 50 ปี
เธอถูกให้ออกจากงานในวัย 62 ปี
และเธอต้องทำงานเป็นนักแสดง AV
เธอพยายามฆ่าตัวตายเพื่อหนีความหิวโหยและความลำบาก
แต่ในตอนนี้เธอได้รับความช่วยเหลือแล้วในที่สุด

ความยากจนของผู้สูงอายุในญี่ปุ่นอยู่ในระดับสูง กรณีของยูโกะมันก็แค่ยอดของภูเขาน้ำแข็ง ถึงแม้เธอจะเปลือยเปล่าและขายบริการ แต่มันก็แค่ช่วยให้เธอเลื่อนการชำระหนี้ได้แค่นั้น โลกที่เปลือยเปล่าไม่ได้ทำให้เธอสุขสบายขึ้นไปกว่าที่เคยเลย มันมีความจริงที่ว่าแม้ว่าคุณจะขายตัวคุณก็ไม่พอกินอยู่ดี

“ตอนนี้ฉันสามารถมีชีวิตอยู่ได้ แต่ฉันเหงาและโดดเดี่ยว ฉันยังไม่ตาย ฉันแค่รอที่จะตาย” เธอถอนหายใจอย่างโดดเดี่ยวอีกครั้ง….

หมายเหตุ : ตอนนี้ลูกๆ ชายหญิงทั้งสามของเธอมีครอบครัวและใช้ชีวิตกันอยู่ที่เซ็นได และเธอไม่เคยได้พบหน้าลูกๆของเธออีกเลย
ปล. ภาพประกอบบทความเฉยๆ ไม่ใช่ยูโกะ”

ขอบคุณเว็บไซต์พันทิป