ปราบหัวใจยัยตัวแสบ/บทที่ 4

....บทที่ 4

((ลูกตาล))

“ฝีมือแกใช่ไหมลูกตาล  ไอ้ที่ไฟไหม้น่ะ”  จุ๋มถามทันทีเมื่อเพื่อนคนอื่นๆแยกกันกลับไปแล้วตอนนี้เหลือแค่จุ๋มกับฉันเท่านั้น  ด้วยเพราะเรารู้จักกันมานานทำให้รู้ไส้รู้พุงกันหมด  และฉันก็ยิ้มรับกับสิ่งที่เพื่อนถามเป็นคำตอบ  “คิดไว้แล้วเชียวว่ามันต้องเป็นฝีมือแก...   แล้วอะไรติดผมเนี้ย....  สร้อยนี่!!!”

“สร้อยอะไร....”

จุ๋มพยายามเกะอะไรบางอย่างออกจากผมของฉัน  และเพิ่งจะรู้สึกเจ็บโคนผมเหมือนโดนอะไรดึงอย่างแรงตอนนี้

ใช้เวลาไม่นานก่อนที่จุ๋มแกะสิ่งที่สร้างความเจ็บบนหนังหัวมาอยู่ตรงหน้า  มันเป็นสร้อยที่ดูเรียบๆธรรมดา  แต่ไม่รู้มันมาติดที่หัวของฉันได้ยังไง   ตอนไหน  และเมื่อไหร่   คิดไปคิดมาจนใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งลอยเข้ามาในหัว  ผู้ชายที่ฉันเอาเขาเป็นเป้าหมายในการขโมยเงินเพื่อจ่ายค่าอาหารและประชดพ่อ

“นี่เอาหัวไปมุดอะไรมาถึงได้มีสร้อยติด ยัยลูกคุณหนูเอ้ย!!  แล้วมันสร้อยใครล่ะ…”

“ไม่รู้อ่า  แต่ว่าสร้อยมันก็น่ารักดี   เอาป๊ะล่ะ..ให้”

“ไม่เอาอ่า  ไม่ใช่สร้อยเพรชแกเอาไปเถอะ”  และจุ๋มก็โยนมันให้กับฉัน  เพราะมันเป็นสร้อยธรรมดาที่ไม่ได้ดูมีค่ามีราคาอะไรเลย   แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้ฉันเก็บมันลงไปในกระเป๋ากางเกงไม่เลือกที่จะโยนทิ้ง

“ไปส่งที่บ้านหน่อยดิจุ๋ม  จะกลับไปเคลียร์กับพ่อ  ถ้าพ่อไม่เลิกอายัดบัตรเครดิตฉัน  ฉันจะหนีออกจากบ้านเลยคอยดู” 

“........”  มีสายตาเอือมระอาของเพื่อนที่มองมายังฉัน  ก็ฉันมันเด็กมีปัญหา!!   มีแต่จุ๋มเท่านั้นที่จะเข้าใจฉันและยอมให้ฉันไปอยู่ด้วยทุกครั้งไป   “ถ้าแกหนีออกจากบ้านแล้วจะเอาเงินที่ไหนกิน  ฉันว่าเขาอายัดบัตรแกเพราะว่าอยากให้แกกลับไปอยู่บ้านมากกว่า   แกก็กลับไปอยู่บ้านเส้....”

“บ้านที่พ่อไปขลุกอยู่กับเมียน้อย  แม่เข้าบ่อนเล่นการพนัน   แล้วฉันอยู่บ้านคนเดียวน่ะเหรอบ้านที่ฉันไม่เคยรู้สึกว่ามันคือบ้าน”

“........”  จุ๋มเงียบ 

ไม่มีใครในโลกนี้เข้าใจว่าความรู้สึกของฉันมันเจ็บปวดมากแค่ไหน  ฉันไม่เคยมีความสุขทุกครั้งที่กลับเข้าบ้าน  ฉันไม่เคยได้รับอ้อมกอดที่แสนมีความสุขจากครอบครัวครอบครัวที่ควรจะประกอบไปด้วยพ่อและแม่เหมือนคนอื่นเขา

“ถ้าฉันทำให้แกลำบากใจ  ฉันไปเองได้...”

“ไม่ได้ลำบากใจ  แค่เป็นห่วง  ฉันไม่ทิ้งแกหรอกน๊าป๊ะ.......ไปส่งบ้าน”จุ๋มยอมที่จะไปส่งบ้าน!!

จุ๋มเป็นลูกสาวเจ้าของไร่องุ่นในเชียงใหม่ที่โด่งดัง    โดยที่พ่อและแม่ไว้ใจให้มาเรียนต่อในกรุงเทพและเรารู้จักกัน   ในทุกเดือนพ่อและแม่ของจุ๋มจะมาหาและเอาของมาฝากเยอะมาก   ฉันอิจฉาครอบครัวของจุ๋มมากๆที่มันเต็มไปด้วยความสุข  พวกเขาจะกอดกันอย่างน่ารัก   เป็นอ้อมกอดจากคนในครอบครัวที่ฉันไม่เคยสัมผัสมานานหลายปี   จนลืมไปแล้วว่ามันรู้สึกแบบไหน   ชีวิตอยู่กับพี่เลี้ยงจนโตมาถึงทุกวันนี้โดดเดี่ยวมาก

เมื่อมาถึงบ้านของตัวเอง....ฉันก็แอบเข้าทางด้านหลังและปีนเข้าห้อง   ไม่อยากเจอหน้าพ่อตอนนี้ให้นอนฝันร้ายทั้งคืน  เพราะเราต้องทะเลากันแน่ๆจนเป็นเรื่องปกติ  

พรุ่งนี้ฉันจะเคลียร์กับพ่อให้รู้เรื่องไม่งั้นก็ต้องบ้านแตกกันไปข้างหนึ่ง!!!