วิญญาณร้องไห้ !

วิญญาณร้องไห้

'เมย์' เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากผีฆ่า ตัวตาย

เมื่อได้ข่าวคนฆ่าตัวตายทีไรดิฉันจะใจหายทุกครั้ง นับวันก็ยิ่งมีคนคิดสั้น ตัดสินใจจบชีวิตตัวเองมากขึ้นทุกที ทั้งๆ ที่คนเราต้องเสียชีวิตเพราะโรคร้ายสารพัดอย่างอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่วายมีคนฆ่าตัวตาย

จิตแพทย์บอกสาเหตุส่วนใหญ่ว่า ถ้าไม่เป็นเพราะรักตัวเองมากเหลือเกิน ก็เกลียดชังตัวเองเกินไป!

ทุกคนที่คิดสั้นมักจะมีเหตุผลง่ายๆ ว่าหนีปัญหา! หนีความทุกข์! ราวกับรู้แน่ว่าเมื่อสิ้นลมหายใจแล้ว จะไม่ต้องพบกับความเดือดร้อน หรือทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป

แน่ใจหรือคะว่าตายแล้วจะพ้นทุกข์?

ดิฉันมีประสบการณ์สยองในเรื่องนี้ แต่ไม่ใช่ว่าเคยคิดฆ่าตัวตายหรอกค่ะ สุนัขข้างถนนยังไม่คิดสั้นนี่นา ถึงจะอดมื้อกินมื้อก็ยังรักชีวิตตัวเอง ล้วนแต่กระเสือกกระสนดิ้นรนเอาชีวิตรอดโดยไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ใครคิดสั้นน่าจะดูไว้เป็นตัวอย่างนะคะ!

คือดิฉันได้พบกับวิญญาณที่ล่องลอยอยู่ในมิติอื่น แสนจะทุกข์โศกจนน่าใจหาย...วิญญาณทุกดวงล้วนแต่เสียใจมากๆ ทั้งนั้น ถ้าเรียกเวลาย้อนกลับได้ พวกเขาจะไม่มีวันฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน! แต่สายเสียแล้วค่ะ...เพราะอารมณ์วูบเดียวแท้ๆ

เมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง ดิฉันเช่าอพาร์ตเมนต์อยู่แถวถนนเพชรบุรีตัดใหม่ หลังจากเรียนจบ ได้งานทำก็ย้ายมาเช่าที่นั่นอยู่คนเดียวเพราะใกล้ที่ทำงานดี

ห้องพักกลางเก่ากลางใหม่ ชอบที่ไม่มีใครมาจุ้นจ้านเหมือนหอพัก อย่างมากเห็นหน้ากันบ่อยๆ ก็ยิ้มให้กัน ทักทายกันคำสองคำแล้วแยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน

พูดถึงเปลี่ยวก็เปลี่ยวน่าดูนะคะ โดยเฉพาะตอนกลางคืนที่มีแต่ทีวีหรือเสียงเพลงเป็นเพื่อน...ท่ามกลางความเงียบเชียบเยือกเย็น คล้ายมีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองอย่างเร้นลับ ไม่ว่าจะกินข้าว ดูทีวี อาบน้ำ หรือแม้แต่ยามหลับนอนก็ตามที!

ดิฉันเป็นคนหัวเก่า เพราะพ่อแม่สั่งสอนมาตั้งแต่เด็กๆ สมัยอยู่ต่างจังหวัดว่าให้ไหว้เจ้าที่เจ้าทางอย่าลบหลู่ดูหมิ่น ข้อสำคัญคืออย่าลืมสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนเป็นอันขาด เพื่อความเป็นสิริมงคลของตัวเอง

ที่แน่ๆ ดิฉันทำใจแล้วว่าห้องเช่าค่อนข้างเก่าแบบนี้ ต้องมีคนหมุนเวียนเปลี่ยนหน้ากันมาพัก อาจจะหลายสิบคนแล้วก็ได้...เรื่องคนตายน่ะมีแน่...ฆ่าตัวตายน่ะ ซีคะ!

แค่สัปดาห์แรกดิฉันก็เริ่มฝันร้ายค่ะ!!

ภาพในฝันคือห้องพักนั่นเอง มีคนกลุ่มหนึ่งราว 5-6 คน ทั้งหญิงและชายในวัยหนุ่มสาวกำลังนั่งคุยกันในห้องด้านหน้า ทุกคนหน้าตาเป็นปกติ แต่งตัวคล้ายเพื่อนฝูงเข้ามาเยี่ยมเยียนกัน ไม่มีเลือดหรือร่องรอยบาดแผลอะไรเลย

ที่น่าสยองคือ ดิฉันรู้ว่าพวกเขาทุกคนตายไปหมดแล้ว ภาพที่เห็นเป็นเพียงวิญญาณเท่านั้นเอง!

'ฉันท้องไม่มีพ่อ' ผู้หญิงที่นั่งบอกกล่าว 'ไอ้คนที่เป็นตัวการบอกว่าฉันท้องกับใครไม่รู้ แล้วมาโยนบาปให้มัน! ทั้งแค้นทั้งเจ็บใจ จะไปทำแท้งก็กลัว จะกลับบ้านก็ไม่กล้าสู้หน้าพ่อแม่เลยคิดว่าตายดีกว่า...ถ้ารู้ว่าพ่อแม่เสียใจแทบจะตายตาม บอกว่าท้องไม่มีพ่อก็ให้อภัย! โธ่...ฉันคงไม่ฆ่าตัวตายแน่ๆ เลย'

ดิฉันไม่ได้ยินเสียงนั้นตามปกตินะคะ แต่คล้ายกับรับรู้ทางจิตมากกว่า!

'ผมเห็นแฟนควงกับคนอื่น' เสียงแหบเครือของชายหนุ่มดังขึ้นมาบ้าง 'พอเข้าไปถามเขากลับบอกว่ายังไม่รู้อีกเหรอ? งี่เง่าที่สุด...ผมเมาเละเลย กลับเข้าห้องก็ดื่มต่อ ไม่รู้จะอยู่ทำไมเลยพุ่งออกไปทางระเบียง! เมื่อนึกได้ก็สายเสียแล้ว...ผู้หญิงดีๆ ยังมีอีกมากมาย ทำไมผมคิดสั้นบ้าๆ ยังงั้นก็ไม่รู้'

'ฉันสอบตก อายเพื่อน กลัวพ่อแม่จะเสียใจ...'

'ผมถูกพ่อดุว่าเอาแต่เที่ยวเตร่ คบเพื่อน มั่วเหล้า ไม่รักดี! ก็เลย...'

'ฉันเป็นไมเกรน ปวดหัวมาก คิดว่าไม่มีทางรักษา! ถ้ารู้ยังงี้...'

ดิฉันเห็นพวกเขาส่ายหน้าเศร้าๆ ก้มหน้าคล้ายจะซ่อนน้ำตาของความเสียดมเสียดายชีวิตในวัยหนุ่มสาวสุดขีด! แต่ก็สายเสียแล้ว...ภาพของหญิงชายเหล่านั้นค่อยๆ เลือนรางจางหายไป แม้จะไม่หวาดกลัวแต่ดิฉันก็รู้สึกเยือกเย็นวังเวงใจอย่างบอกไม่ถูก

ถ้าใครคิดจะฆ่าตัวตายก็ขอให้เลิกคิดนะคะ...คนที่รักเรา ห่วงใยเราแท้จริงยังมีอยู่...ตัวเองก็ไม่ต้องกลายเป็นวิญญาณที่ต้องร้องไห้ไปตลอดกาลด้วยค่ะ!