ภาพสุดท้าย

ภาพสุดท้าย

โดย #อักษราลัย

 

            "ให้ตายสิ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" สารวัตรวิทยาพึมพำขณะก้มดูศพชายหนุ่มอายุอานามไม่น่าจะเกิน 35 ปี ร่างนั้นนอนจมกองเลือดในตึกร้างชานเมือง มือขวาของผู้ตายยังกำกล้องถ่ายรูปราคาแพงแน่นราวกับกำลังปกป้องสิ่งสำคัญบางอย่าง

 

            "สภาพศพที่ดูภายนอกบ่งบอกว่าถูกแทงหลายครั้ง แต่ไม่มีร่องรอยการต่อสู้" หมอนิติเวชหญิงวัยกลางคนรายงาน "น่าแปลก บาดแผลทั้งหมดเกิดจากของมีคมต่างชนิดกัน ยังไม่รู้เวลาตายแน่นอน แต่จากการแข็งตัวของศพคาดว่าน่าจะไม่น้อยกว่าหกชั่วโมง"

 

            สารวัตรวิทยาขมวดคิ้ว "คนร้ายมากกว่าหนึ่งคน? งั้นเหรอ"

 

            "หรืออาจจะคนเดียวที่พกมีดมาหลายเล่ม" จ่าวิทย์พูดแทรกขึ้น "แต่ทำไมต้องใช้มีดหลายแบบด้วยล่ะครับ?"

 

            "คงอยากให้เราคิดว่ามีคนร้ายหลายคน" สารวัตรวิทยาพูดพลางสำรวจรอบบริเวณ "กล้องไม่หาย แต่เมมโมรี่การ์ดหายไป แสดงว่าคนร้ายต้องการข้อมูลในนั้น"

 

            การสืบสวนเริ่มต้นจากการสอบปากคำแฟนสาวของผู้ตาย เธอชื่อเมษา ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่โรงแรมหรูย่านสุขุมวิท เธออายุน้อยกว่าช่างภาพราวห้าปี รูปร่างสะโอดสะอง ใบหน้าสวยคมดูภูมิฐาน แต่แววตามีความเศร้าซ่อนอยู่ลึก ๆ

 

            "พี่ภูเป็นช่างภาพอิสระ รับงานถ่ายภาพทั่วไป งานบวช งานแต่ง รับปริญญา อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ" เมษาเล่าทั้งน้ำตา มือเธอกำผ้าเช็ดหน้าแน่น "วันนั้นเขารับถ่ายภาพงานแต่งงานที่โรงแรม... ที่ฉันทำงานอยู่พอดี"

 

            "คุณเป็นคนแนะนำงานให้เขาเหรอ?" สารวัตรวิทยาถาม

 

            "เปล่าค่ะ เจ้าบ่าวเป็นคนติดต่อพี่ภูโดยตรง ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่เขาจะมา ตอนเช้าที่คุยกัน" เมษาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเสริมเบา ๆ "ที่จริง... ฉันไม่อยากให้พี่ภูรับงานนี้เลย"

 

            "ทำไมล่ะ?"

 

            เมษาก้มหน้า น้ำเสียงสั่นเครือ "เพราะ...เจ้าบ่าวคือ อดีตสามีฉันเองค่ะ"

 

            สารวัตรวิทยาเลิกคิ้ว "อดีตสามี?"

 

            "ค่ะ เราเคยแต่งงานกันตอนฉันอายุยี่สิบ แต่อยู่ด้วยกันได้แค่ปีเดียว" เมษาเล่าต่อ "เขาเป็นคนเจ้าชู้ ชอบใช้ความรุนแรง ฉันทนไม่ไหวเลยหนีออกมา... แล้วก็มาเจอพี่ภู ตอนมาสมัครงานที่โรงแรมนี่แหละค่ะ"

 

            จ่าวิทย์ตรวจสอบประวัติผู้ตายพบว่า นอกจากงานถ่ายภาพทั่วไป เขายังรับจ้างถ่ายภาพให้นักข่าวบางคนด้วย ส่วนใหญ่เป็นการแอบถ่ายบุคคลสำคัญในสังคม

 

            "วันเกิดเหตุ กล้องวงจรปิดจับภาพผู้ตายได้ในสวนหลังโรงแรม" จ่าวิทย์รายงาน "ตอนนั้นมีการพบกันแบบลับ ๆ ของนักการเมืองท้องถิ่นคนดังจังหวัดชลบุรีกับนักธุรกิจต่างชาติ"

 

            "งั้นก็ชัดแล้ว" สารวัตรวิทยาพยักหน้า "เขาคงแอบถ่ายภาพไว้ได้ แล้วโดนตามมาปิดปาก"

 

            เมื่อสืบลึกลงไป เรื่องกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อตรวจสอบบัญชีธนาคารของผู้ตาย พบมีการโอนเงินจำนวนมากถึงห้าล้านบาทจากบริษัทคู่แข่งของกลุ่มนักธุรกิจในที่เกิดเหตุ บริษัทนี้เป็นของตระกูลเจ้าสาว ซึ่งกำลังแย่งชิงสัมปทานท่าเรือน้ำลึกกับฝ่ายนักธุรกิจต่างชาติที่มาพบนักการเมืองในวันเกิดเหตุ

 

            "เขาถูกจ้างมาถ่ายภาพโดยเฉพาะ?" จ่าวิทย์ถาม

 

            "อาจจะใช่... หรืออาจจะไม่ใช่" สารวัตรวิทยานิ่งคิด "ทำไมต้องจ้างช่างภาพงานแต่งมาทำงานแบบนี้ด้วย? ต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่"

 

            การสืบสวนพบว่าเจ้าบ่าวในงานแต่งงานวันนั้น เป็นลูกชายของนักการเมืองที่คุยกับนักธุรกิจต่างชาติ และเส้นทางการเงินที่โอนมาให้ผู้ตาย ก็มีความเชื่อมโยงกับครอบครัวของเจ้าสาว

 

            ภาพความทรงจำของช่างภาพกับเมษาผุดขึ้นในหัวสารวัตร จากการสอบถามพนักงานโรงแรม ได้รู้ว่าทั้งคู่รักกันมาก มักจะเห็นช่างภาพแวะมาส่งข้าวให้เมษาตอนกลางคืนที่เธอเข้ากะดึก บางครั้งก็นั่งคุยกันที่สวนหลังโรงแรมจนเช้า เมษาเคยเล่าให้เพื่อนร่วมงานฟังว่า ภูเป็นคนเดียวที่ทำให้เธอกล้าที่จะรักใครอีกครั้งหลังชีวิตคู่พังทลาย

 

            "นี่มัน...ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ มีการวางแผนกันมาตั้งแต่ต้น" สารวัตรวิทยาสรุป "หรืองานแต่งวันนั้นอาจเป็นแค่ฉากบังหน้า เพื่อให้ช่างภาพเข้าถึงตัวนักการเมืองโดยไม่น่าสงสัย แต่จะต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรือ น่าคิดนะ"

 

            ยิ่งสืบลึกลงไป ปมปริศนากลับยิ่งซับซ้อน เมื่อพบว่าเมษาเคยติดต่อกับบริษัทที่จ้างช่างภาพก่อนวันเกิดเหตุ ที่น่าสนใจคือ เธอเคยทำงานเป็นเลขานุการให้กับประธานบริษัทนั้นในช่วงที่ยังแต่งงานกับเจ้าบ่าว

 

            "เธอเป็นคนวางแผนทั้งหมด?" จ่าวิทย์ถามอย่างงุนงง "แต่ทำไมต้องให้แฟนตัวเองมาเสี่ยง?"

 

            "หรือว่า... ช่างภาพเองก็เป็นส่วนหนึ่งของแผน โดยที่เขาไม่รู้ตัว" สารวัตรวิทยาเอ่ยเบา ๆ

 

            ก่อนจะได้สอบสวนเมษาอีกครั้ง เธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พร้อมกับการพบศพของเจ้าบ่าวในห้องพักโรงแรม สภาพถูกวางยาและจมน้ำตายในอ่างอาบน้ำ

 

            "บางทีภาพในเมมโมรี่การ์ดนั่น อาจไม่ใช่ภาพการพบปะลับ..." สารวัตรวิทยาพึมพำขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเงาคนในชุดดำเดินผ่านไปในสายฝน "แต่เป็นภาพอะไรบางอย่างที่ทำให้ใครหลายคนต้องการให้มันหายไป พร้อม ๆ กับคนถ่ายภาพ"

 

            คดีนี้ถูกปิดลงอย่างไม่มีข้อสรุป ไม่มีใครรู้ว่าอะไรคือความจริงที่ซ่อนอยู่ในภาพสุดท้ายของช่างภาพหนุ่ม เหลือเพียงปริศนาที่คำตอบถูกฝังอยู่ใต้เงามืดของเมืองใหญ่ ที่ซึ่งความจริงและความลวงเป็นเพียงเส้นบาง ๆ ที่พร้อมจะจางหายไปในสายฝน

 

            >>………. >>

………..>>