กำเนิด“ตุ๊กตายาง” (Sex Doll)

“ตุ๊กตา” เป็นของเล่นที่หลายคนเคยได้เล่น ได้กอดได้หอมกันมาตั้งแต่เด็ก บางคนมีตุ๊กตาตัวโปรดที่ชื่นชอบ เปรียบเสมือนคนในครอบครัว เหมือนเพื่อน พี่น้อง ต่อให้เน่าแค่ไหนก็ยังรักยังกอดกันอยู่ตลอด แต่วันนี้เราจะไม่ได้มาพูดถึงตุ๊กตาแบบนั้น เราจะมาพูดถึงตุก๊ตาสำหรับผู้ใหญ่ ที่หลายๆคนรู้จักกันในนาม “ตุ๊กตายาง”

ตุ๊กตายาง หรือตุ๊กตาเซ็กส์  ที่รู้จักกันในชื่อ จอยทอย , เลิฟ ทอย , ฟัคดอลล์หรือบลิวอัพดอลล์  คือของเล่นทางเพศที่ มีรูปร่างและขนาดใกล้เคียงกับคู่นอน ตุ๊กตาเซ็กส์ อาจประกอบด้วยร่างกายทั้งหมด หรือเพียงแค่ศีรษะ กระดูกเชิงกราน หรือส่วนอื่นๆ ของร่างกาย อาทิ ช่องคลอด ทวารหนัก ปากอวัยวะเพศชาย หน้าอก)ที่ออกแบบมาเพื่อการกระตุ้นทางเพศตุ๊กตาเซ็กส์ทำจากวัสดุหลากหลายชนิด เช่นซิลิโคน TPE ( เทอร์โมพลาสติกอีลาสโตเมอร์ ) หรือยาง เพื่อให้สัมผัสที่เหมือนจริง วัสดุเหล่านี้ถูกเลือกสรรมาเพื่อความทนทานและพื้นผิวที่สมจริง ซึ่งช่วยยกระดับประสบการณ์โดยรวมของผู้ใช้ บางครั้งชิ้นส่วนอาจสั่นสะเทือนและเคลื่อนย้ายและเปลี่ยนแทนกันได้ ตุ๊กตาเซ็กส์มีหลายรูปแบบ แต่โดยทั่วไปแล้วจะแตกต่างจากหุ่นยนต์เซ็กส์ซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อสามารถมีส่วนร่วมในการโต้ตอบที่ซับซ้อนมากขึ้น

ตุ๊กตายางปรากฏตัวครั้งแรกในฐานะสินค้าอุปโภคบริโภคที่ขายในฝรั่งเศส เริ่มตั้งแต่ช่วงปี ค.ศ. 1850 ผ่านนิตยสารสินค้ายางในชื่อ "ผู้หญิงยาง" ( Femmes en caoutchouc ) ตุ๊กตายางยุคแรกๆ เหล่านี้เกิดขึ้นจากอุตสาหกรรมในยุโรปและอเมริกาในช่วงยุครุ่งเรืองของยางในบราซิลในช่วงปี ค.ศ. 1800ควบคู่ไปกับการประดิษฐ์ยางวัลคาไนซ์

การปรากฏตัวครั้งแรกของตุ๊กตายางเหล่านี้ที่ได้รับการบันทึกไว้อยู่ในบทความจากหนังสือพิมพ์ฝรั่งเศส Le Figaroที่รายงานจากนิทรรศการผลิตภัณฑ์ยางของอเมริกาในงาน World's Fair ปี ค.ศ. 1855 สินค้าเหล่านี้ถูกทำให้ผิดกฎหมายอย่างหนัก เช่นเดียวกับของเล่นทางเพศอื่นๆ ที่ผลิตในฝรั่งเศสในขณะนั้น ดังนั้นจึงมีการผลิตและจำหน่ายในปริมาณน้อยด้วยต้นทุนสูง

ตำนานที่เล่าขานกันมายาวนานเกี่ยวกับต้นกำเนิดของตุ๊กตาเซ็กส์ส่วนใหญ่นั้นมาจากบันทึกการปรากฏตัวครั้งแรกๆ ของตุ๊กตาเซ็กส์ที่ผลิตขึ้นในวรรณกรรมทางวิชาการ ซึ่งย้อนกลับไปถึงปี 1908 ใน หนังสือ The Sexual Life of Our TimeของIwan Bloch  ว่า การผิดประเวณีที่เกิดจากการเลียนแบบร่างกายมนุษย์หรือส่วนต่างๆ ของร่างกายในโลกของเทคโนโลยีลามกนี้ มี ชาวโวแคนซง ตัวจริงอยู่จริง ซึ่งเป็นช่างกลที่ชาญฉลาด ที่ใช้ ยางและวัสดุพลาสติกอื่นๆ สร้างร่างกายชายหรือหญิงทั้งร่าง ซึ่งในฐานะhommesหรือdames de voyageใช้เพื่อจุดประสงค์ในการผิดประเวณี โดยเฉพาะอย่างยิ่งอวัยวะสืบพันธุ์ที่แสดงออกมาในลักษณะที่เป็นธรรมชาติ แม้แต่การหลั่งของต่อมบาร์โธลิน ก็เลียนแบบได้โดยใช้ “ท่อลม” ที่บรรจุน้ำมัน ในทำนองเดียวกัน การหลั่ง น้ำอสุจิก็เลียนแบบได้ โดยอาศัยของเหลวและอุปกรณ์ที่เหมาะสมมนุษย์เทียมเหล่านี้มีวางจำหน่ายในแคตตาล็อกของผู้ผลิต “ผลิตภัณฑ์ยางจากปารีส” บางราย

เรื่องราวของ Bloch และเรื่องราวที่เกี่ยวข้องนั้นถูกหักล้างไปมากแล้วในงานวิชาการล่าสุดที่สอบสวนต้นกำเนิดของตุ๊กตาเซ็กส์โดยBo Rubergซึ่งพบว่าการทำให้เป็นประวัติศาสตร์นี้อาศัยแหล่งข้อมูลที่เป็นเรื่องแต่งเป็นอย่างมาก ได้แก่ ชุดเรื่องสั้น ของ René Schwaeblé ที่มีชื่อว่า Les Détraquées de Parisและนวนิยายอีโรติก (ใช้นามแฝงว่า Alphone Momas) ที่มีชื่อว่าLa Femme endormie แหล่งข้อมูลหลักเพียงแหล่งเดียวสำหรับคำกล่าวอ้างของ Blotch ก็คือสำเนาโฆษณาที่เกินจริง โดยมีการคาดเดากันมานานแล้วว่าตุ๊กตาเซ็กส์ตัวแรกๆ บางตัวถูกสร้างขึ้นโดยกะลาสีเรือ ชาวฝรั่งเศส ( dame de voyage ) และชาวสเปน ( dama de viaje ) ในศตวรรษที่ 16 ซึ่งจะโดดเดี่ยวในระหว่างการเดินทางไกล ^]มีรายงานว่าตุ๊กตาช่วยตัวเองเหล่านี้มักทำจากผ้าที่เย็บหรือเสื้อผ้าเก่าและเป็นบรรพบุรุษโดยตรงของตุ๊กตาเซ็กส์ในปัจจุบัน

 อย่างไรก็ตาม คำว่าdame de voyageปรากฏครั้งแรกในการใช้ในเรื่องสั้นจากปี 1893 และหมายถึงคนงานทางเพศมากกว่าตุ๊กตาเซ็กส์จนกระทั่งในปี 1920 dame de voyage จึงมีความหมายว่าตุ๊กตาเซ็กส์ โดยไม่ต้องเติมคำว่าen caoutchouc แปลว่า ยาง ดังนั้นการปรากฏตัวครั้งแรกของลูกเรือที่ใช้ตุ๊กตายางเกิดขึ้นในช่วงปี ค.ศ. 1880 เช่นเดียวกับตุ๊กตายางโดยทั่วไปในวรรณกรรมอีโรติก ต่อมาตุ๊กตายางได้รับการโฆษณาให้กับลูกเรือในฝรั่งเศสในช่วงต้นปี ค.ศ. 1900 อย่างไรก็ตาม ไม่มีหลักฐานในเอกสารที่แสดงถึงการใช้ตุ๊กตายางอย่างแพร่หลายในทะเลก่อนหน้านั้น

คล้ายกับตำนานต้นกำเนิดของDames de Voyageคำว่า “ภรรยาชาวดัตช์” กลายมาเป็นตัวแทนของจินตนาการถึงต้นกำเนิดของตุ๊กตายาง ในเรื่องเล่านี้ ชาวดัตช์ขายตุ๊กตาให้กับชาวญี่ปุ่นในช่วง ยุค รังกากุหรือในทางกลับกัน อย่างไรก็ตาม แนวคิดนี้มาจากภรรยาไม้ไผ่ซึ่งเป็นอุปกรณ์ทำความเย็นที่พบได้ทั่วไปในเอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

แนวคิดนี้มาแทนที่จินตนาการแบบตะวันออกและแบบอาณานิคมเกี่ยวกับเพศสัมพันธ์ระหว่างชายชาวยุโรปกับหญิงชาวเอเชีย คำว่า “ภรรยาชาวดัตช์” บางครั้งยังคงใช้ในญี่ปุ่นเพื่ออ้างถึงตุ๊กตายาง

ในปี พ.ศ. 2461 ศิลปินชาวออสเตรียออสการ์ โคโคชกาได้จ้างเฮอร์มีน มูส ช่างทำหุ่นกระบอกชาวเยอรมัน ให้สร้างตุ๊กตาขนาดเท่าตัวจริงของอัลมา มาห์เลอร์ (ซึ่งโคโคชกาหลงรัก) ขณะที่เขาอยู่ที่เมืองเดรสเดน  แม้ว่าจะมีจุดประสงค์เพื่อเลียนแบบอัลมาและแสดงความรักต่อเขา แต่ “ตุ๊กตาอัลมา” ก็ไม่ทำให้โคโคชกาพอใจ และเขาได้ทำลายมันทิ้งในงานปาร์ตี้

ศิลปินแนวเหนือจริงชาวเยอรมันฮันส์ เบลล์เมอร์ได้รับการยกย่องว่าเป็น "ต้นแบบของตุ๊กตาเซ็กส์ยุคใหม่" จากผลงานตุ๊กตาเซ็กส์ของเขาในช่วงทศวรรษที่ 1930 ซึ่งโมเดลที่สมจริงยิ่งขึ้นทำให้ตุ๊กตาเซ็กส์ก้าวล้ำไปอีกขั้น เบลล์เมอร์ผลิตตุ๊กตาสามตัวที่มีการออกแบบที่ซับซ้อนมากขึ้น ซึ่งยังสร้างกระแสในแวดวงศิลปะนานาชาติอีกด้วย

รายงานที่ระบุว่านาซีเยอรมนีได้ผลิตตุ๊กตายางสำหรับทหารในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการ Borghild นั้นไม่มีหลักฐานยืนยันจากแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ และปัจจุบันถือเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างไรก็ตามมีการกล่าวกันว่าตุ๊กตายางเพื่อการค้ามีต้นกำเนิดในเยอรมนี โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่การสร้างตุ๊กตา Bild Lilliในช่วงทศวรรษ 1950 ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างตุ๊กตาบาร์บี้ ชื่อดัง 

การผลิตหุ่นจำลอง มนุษย์ เพื่อทดแทนคู่นอนมนุษย์ได้ก้าวหน้าทางเทคโนโลยีไปหลายก้าวในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ในช่วงทศวรรษ 1970 ไวนิลลาเท็กซ์และซิลิโคน กลายเป็นวัสดุที่ใช้บ่อยที่สุดในการผลิตตุ๊กตายาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งซิลิโคน ซึ่งให้ความสมจริงมากขึ้น

ความพยายามในปี 1982 ที่จะนำเข้าตุ๊กตายางเข้ามาในสหราชอาณาจักรมีผลที่ไม่ได้ตั้งใจ คือการยกเลิกกฎหมายห้ามนำเข้าสินค้าที่ “ลามกอนาจารหรือไม่เหมาะสม” ที่ไม่ผิดกฎหมายในการขายภายในสหราชอาณาจักร หลังจากถูกเจ้าหน้าที่ศุลกากรและสรรพสามิตของสมเด็จพระราชินีนาถ ยึดตุ๊กตาเหล่านี้ บริษัท Conegate Ltd. ของ เดวิด ซัลลิแวนได้นำคดีนี้ขึ้นสู่ศาลยุติธรรมแห่งยุโรปและชนะคดีในปี 1987 สหราชอาณาจักรถูกบังคับให้ยกเลิกข้อห้ามการนำเข้าที่เข้มงวดซึ่งมีมาตั้งแต่ปี 1876 เนื่องจากการนำเข้าจากภายในประชาคมยุโรปถือเป็นอุปสรรคต่อการค้าเสรีภายใต้สนธิสัญญา โรม

ชิน ทาคากิ ผู้ก่อตั้งบริษัท Trottla ผลิตตุ๊กตายางเด็กที่เหมือนจริง โดยเชื่อว่าการทำเช่นนั้นเป็นช่องทางที่ปลอดภัยและถูกกฎหมายสำหรับผู้ชายที่แสดงความปรารถนาทางเพศแบบล่วงละเมิดเด็กเรื่องนี้ถูกโต้แย้งโดย นักวิจัย เรื่องพาราฟิเลียปีเตอร์ เจ. ฟาแกน ซึ่งโต้แย้งว่าการสัมผัสกับผลิตภัณฑ์น่าจะมีผลเสริมแรงเพิ่มความเสี่ยงในการกระทำทางเพศแบบล่วงละเมิดเด็กตั้งแต่ปี 2013 เจ้าหน้าที่ออสเตรเลียได้ยึดตุ๊กตายางเด็กที่นำเข้า ซึ่งถูกจัดประเภทตามกฎหมายว่าเป็นวัสดุแสวงหาประโยชน์จากเด็ก ยอดขายตุ๊กตายางเพิ่มขึ้นอย่างมากในช่วง การระบาด ของโควิด-19 

จะเห็นได้ว่า “ตุ๊กตายาง” เป็นนั้นเปรียบเสมือนคู่รัก คู่นอน หรือเป็นของเล่นบำบัดความต้องการทางเพศของใครบางคน และเป็นที่นิยมและต้องการมากจนเกิดอุตสาหกรรมการผลิตออกมา

***********