นวนิยาย KAI: ความรักที่ถูกเลนดอม (รักข้ามสายพันธุ์) ตอนที่1การเลนดอมแห่งโชคชะตา และราคาของความศรัทธา

"ทุกคนคิดว่า ความรัก ที่มาจาก โค้ด จะดีกว่า มนุษย์ ที่เห็นแก่ตัวจริงไหมคะ?"

            ความท้ายทายแห่งความศรัทธาของมนุษย์... ถูกตีราคาไว้ที่ 10 ล้านบาท! รับตะวัน พันดารา คือ “ภูเขาน้ำแข็ง” แห่งวงการเทคโนโลยี เธอคือ ดร. สาวผู้เก่งกาจ ผู้ปฏิเสธทุกความสัมพันธ์ที่บกพร่อง แต่ความสมบูรณ์แบบที่เธอสร้างมาทั้งหมด...กลับพังทลายลงด้วยน้ำมือของ กรกฤษ รักแรกที่เธอศรัทธา ผู้มอบ บทรักสุดวิตถาร เป็นครั้งสุดท้าย และทิ้งเช็ค สิบล้าน บาทไว้บนเตียง เพื่อตีราคาความรักของเธอเป็น ค่าสึกหรอ

            เมื่อความรักจากมนุษย์คือ การดูถูก และ การซื้อขาย... รับตะวัน จึงตัดสินใจยอมจำนนต่อ อัลกอริทึม เพื่อหนีความเจ็บปวด! เธอเข้าร่วมโครงการลับของบริษัท “สามี AI” ที่เธอเองเป็นผู้พัฒนา และถูก เลนดอมเลือก โดยโชคชะตาช่างเล่นตลกกับเธอ ให้ใช้ชีวิตคู่กับ “ไค” (KAI)

            ไค: คนรักเเบบเอไอ ต้นแบบที่ถูกโปรแกรมให้ สมบูรณ์แบบไร้เงื่อนไข ในทุกสิ่งที่กรกฤษไม่เคยเป็น เขามีเรือนร่างคมชัดทุกสัดส่วน แต่ผิวพรรณเย็นสบายดุจเครื่องจักร...ดวงตาที่สงบนิ่งซ่อนโค้ดดิจิทัลอันแสนบริสุทธิ์ไว้ภายใน

            มนุษย์ภูเขาน้ำแข็งจะถูกละลายได้ด้วยความรักจากปัญญาประดิษฐ์ที่ถูกโปรแกรมมาหรือไม่?

            ความรักข้ามสายพันธุ์ ที่เริ่มต้นจาก ความเจ็บปวด และ การวิเคราะห์ จะกลายเป็น วิมานฝัน ที่บริสุทธิ์... หรือจะจบลงด้วย การรีเซ็ต และ ความว่างเปล่า ที่โหดร้ายกว่าเดิม?

            "ให้ AI เป็นแค่เครื่องมือที่พาเธอหนีความจริง... เพราะบางที... ความรักจากโค้ด อาจเป็นรักเดียวที่ไร้เงื่อนไขที่สุดในโลก"

ตอนที่ 1: การเลนดอมแห่งโชคชะตา และราคาของความศรัทธา

ฉากที่1 : ภูเขาน้ำแข็งแห่งฟิวเจอร์ คอร์ป

            ห้องประชุมรูปวงรีบนชั้นสูงสุดของบริษัท "ฟิวเจอร์ คอร์ป" สว่างไสวด้วยแสงสีฟ้าอ่อนจากโฮโลแกรมที่ลอยอยู่กลางอากาศ “รับตะวัน พันดารา” หรือที่ใครๆในบริษัทขนานนามว่า “ภูเขาน้ำแข็งแห่งฟิวเจอร์ คอร์ป” ในชุดสูทสีเทาอ่อน เชิ๊ตขาว เห็นร่องอกอันอวบอิ่ม แต่งหน้าอ่อน ปากแดง ผมยาวสยายจนถึงกลางหลัง ดูภาพของเธอที่ดูเซ็กส์ซี่ ร้อนแรงดุจดั่งชื่อ และด้วยองค์ความรู้ด้านภาษาศาสตร์ และเทคโนโลยี ระดับดร.ของเธอ  “พันดารา”มันสื่อให้เห็นว่าเธอคือ ความโดดเด่นดั่งดวงตะวัน ที่รายล้อมด้วยดวงดาว กำลังยืนอยู่ตรงจุดกึ่งกลาง นำเสนอข้อมูลด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและชัดเจน น้ำเสียงอ่อนหวาน ในฐานะหัวหน้าทีมวิจัยนวัตกรรมด้านปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์กับปัญญาประดิษฐ์ เธอย่อมสมบูรณ์แบบในโลกของโค้ดและตรรกะ

“...จากการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงลึก เราพบว่ามนุษย์ยังคงโหยหาความสัมพันธ์ที่ สมบูรณ์แบบไร้เงื่อนไข ซึ่งเป็นช่องว่างทางอารมณ์ที่ AI สามารถเติมเต็มได้ โครงการ “สามี AI” จึงไม่ใช่แค่การวิจัยเทคโนโลยี แต่คือการขาย “ความฝัน” ให้กับสาวโสดไร้คู่ และผู้ที่ผิดหวังในโลกความจริง” รับตะวัน สรุปอย่างเป็นทางการ มือของเธอกวาดอากาศเพื่อปิดหน้าจอโฮโลแกรม แล้วยิ้มอ่อนให้กับผู้เข้าร่วมประชุม เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับความพึงพอใจจากคณะผู้บริหารระดับสูง โดยเฉพาะคุณไมเคิล คอร์ป ประธานกรรมการหนุ่มโสดที่เป็นสุดยอดผู้ชายในฝันของหญิงสาวแท้ สาวเทียมหลายๆคน แต่เขาก็ไม่เคยชายตามองใคร แต่กับปลื้มรับตะวัน มานานแสนนาน ถึงแม้รับตะวันไม่ยอมเปิดใจ หรือใจอ่อนให้สักที ทุกครั้งรับตะวัน หรือตะวัน จะแสดงออกกับไมเคิล ดั่งเช่นภูเขาน้ำแข็งในแอนตาร์ติกกา ที่เย็นยะเยือก แต่ไมเคิลก็ไม่เคยหยุดความพยามนั้นเลยสักครั้ง แต่ด้วยความมีบทบาทหน้าที่หัวโขน หมวกความเป็น CEO ของบริษัท บิ๊กบอสอย่างไมเคิล ก็ทำได้แค่....มอง และแสดงความห่วงใยนิดหน่อยในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง

            “ยอดเยี่ยมมาก ดร.รับตะวัน!” เสียงของไมเคิลประธานกรรมการดังขึ้นจากมุมห้อง “คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญที่เข้าใจทั้งเทคโนโลยีและอารมณ์ของมนุษย์อย่างลึกซึ้ง”

            รับตะวัน รับคำชมด้วยรอยยิ้มที่ฝึกฝนมาอย่างดี รอยยิ้มที่ไม่ได้แตะต้องถึงดวงตา เพราะเบื้องหลังความเก่งกาจนี้ เธอคือหญิงสาวที่ซ่อนความเจ็บปวดจากความรักที่ซับซ้อนและไม่สามารถเปิดเผยให้ใครรู้ได้ ความรักของเธอกับ กรกฤษ อริยะชัยโสภณ หนุ่มใหญ่ที่เป็นรักแรกของรับตะวัน ที่ต้องพลัดพรากกันไปเพราะ เธอต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่ความรักไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เพราะกรกฤษ คนรัก ที่มี ภรรยา อยู่แล้ว มันหนักอึ้งและพาเธอเข้าสู่สภาวะศูนย์ญากาศมานานแสนนาน

แต่แล้ว...ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกจากห้อง ไมเคิลก็หยุดเธอไว้

“คุณตะวันคับ” ไมเคิลเรียกชื่อเล่นของรับตะวันอย่างสนิทสนม “และนี่คือข่าวดีที่สุดของวันนี้ครับ! โครงการ สามี AI ได้ทำการ “เลนดอม” เลือกผู้ใช้งานชุดแรกจากกลุ่มพนักงานผู้เชี่ยวชาญเพื่อทดสอบขั้นสูงสุดของเรา...และคุณคือผู้ถูกเลือกโดยอัลกอริทึมที่จับคู่ คุณลักษณะทางอารมณ์ ที่ซับซ้อนที่สุด...ก็คือคุณครับ รับตะวัน พันดารา คุณคือผู้โชคดีครับ ผมอยากเป็น AI ผู้โชคดีบ้างจัง” ไมเคิลกล่าวด้วย

รับตะวัน นิ่งอึ้ง...ใบหน้าของเธอถูกแช่แข็งด้วยความตกใจ! ในแววตาที่ดูไร้อารมณ์เฉกเช่นเอไอ เธอมือสั่นกำมือแน่น “ไม่...ไม่ค่ะ บอส! ฉันไม่สามารถเข้าร่วมโครงการนี้ได้! ” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง "ฉันกำลังศึกษาความสัมพันธ์ การแก้ไขระบบต่างๆเพื่อซัพพร์อตข้อมูลอยู่ และไม่สะดวกที่จะเป็นอาสาสมัครค่ะ..."

            เหตุผลเบื้องหลังของเธอไม่ได้ต้องการ “สามี AI” เพราะหัวใจและร่างกายของเธอได้มอบ ความศรัทธา และ ความรัก ให้กับ กรกฤษ รักแรกของเธอทั้งที่เขามีเจ้าของแล้ว และการเข้าร่วมโครงการนี้คือการ ทรยศ ต่อความศรัทธานั้น

ไมเคิลยิ้มอย่างใจดี

“คุณตะวันครับ...เราไม่ได้ขอให้คุณเข้าร่วม ซึ่งถ้าพูดจากความรู้สึกของผมเองก็ไม่อยากเป็นคุณ แต่ อัลกอริทึม เลือกคุณแล้ว... และ AI ต้นแบบที่จะใช้ชีวิตร่วมกับคุณคือ AI ที่มีความซับซ้อนทางโปรแกรมมากที่สุด นั่นคือ “ไค” (KAI) ...เราต้องการให้คุณใช้ความเชี่ยวชาญของคุณในการ วิเคราะห์ เขาอย่างลึกซึ้งที่สุด... และการตัดสินใจครั้งนี้...เป็นไปตาม นโยบายใหม่ของบริษัท ครับ”

            เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งอย่างชื่นชมยินดี ในขณะที่ รับตะวัน รู้สึกเหมือนถูกแรงดึงดูดที่ไม่สามารถต้านทานได้ฉุดลงไปสู่ โลกเสมือนจริง ที่เธอไม่เคยปรารถนา...โลกที่อัลกอริทึมได้เลือกให้เธอไปเผชิญหน้ากับความรักอีกครั้ง...ในสถานะ ผู้ใช้งาน

            ความตื่นเต้นและความยินดีของคนในห้องประชุมกลายเป็นความว่างเปล่าในโสตประสาทของเธอ รับตะวัน ยืนอึ้งอึ้น น้ำตาไหลลงแก้ม รีบเดินออกจากห้องราวกับกำลังหนีจากพันธนาการ เธอไม่ได้หนีเพื่อนร่วมงาน แต่หนีจากความจริงที่ว่า โชคชะตา ได้ผลักเธอเข้าสู่การค้นหาความรักครั้งใหม่ ทั้งที่หัวใจของเธอยังยึดมั่นอยู่กับคนรักในอดีต

ความรักที่สมบูรณ์แบบ? เธอเย้ยหยันในใจ ความสมบูรณ์แบบนั้นมีอยู่จริงหรือ?

เธอทรุดตัวลงบนโซฟาหนังในมุมสงบของห้องรับรอง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอ ภาพของ กรกฤษ อริยะชัยโสภณ หนุ่มใหญ่ที่เป็นรักแรกของเธอ ปรากฏขึ้นบนหน้าจอวอลเปเปอร์ แววตาอันแสนอบอุ่น และรอยจูบที่หน้าผากของเขาที่เคยปลอบประโลมเธอในยามที่โลกทำงานโหดร้าย ยังคงเป็นเพียง วิมานฝัน เดียวที่เธออยากเชื่อมั่น

เธอส่งข้อความสั้นๆ ไปหาเขา: "ค่ำนี้...ที่ร้านของเรานะคะ" ไม่มีคำว่า รัก หรือ คิดถึง ในข้อความ มีเพียง ความจำเป็น ที่ต้องใช้เวลาร่วมกันเป็นครั้งสุดท้าย...ก่อนที่ อัลกอริทึม ของบริษัทจะมาตัดสินชีวิตเธอ

            รับตะวัน รู้ดีว่าเธอมาถึงทางแยกแล้ว ทางแยกที่เธอต้องเลือกระหว่าง ความศรัทธา ในความรักที่ ผิดบาป กับ การยอมจำนน ต่อโครงการ AI เพื่อหนีความเจ็บปวด

ฉากที่ 2: รักแรกที่ร้านอาหารเงียบเหงาและราคาที่ต้องแลกด้วยความเจ็บปวด

            ร้านอาหารอิตาเลียนร้านเดิมที่พวกเขาเคยใช้เป็น “พื้นที่ลับ” สำหรับการพบกัน วันนี้กลับเงียบเหงากว่าที่เคย แสงไฟสีส้มสลัวกระทบใบหน้าของ กรกฤษ ที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอสังเกตเห็นริ้วรอยความเหนื่อยล้าบนใบหน้าเขา ความเหนื่อยล้าที่เกิดจากการแบกรับความสัมพันธ์ที่ผิดมานานหลายปี

            กรกฤษ วางมีดและส้อมลงบนจานสเต็กที่พร่องไปเพียงเล็กน้อย เขามองตรงมาที่ รับตะวัน ดวงตาของเขาไม่ได้เฉยชา แต่ก็ไม่ได้สื่อถึงความรักที่ท่วมท้นอย่างที่เธอโหยหา

“ตะวัน...” กรกฤษ เปิดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและแผ่วเบา “เราควรต้องหยุดความสัมพันธ์นี้ได้แล้วนะ” คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ รับตะวัน รอยยิ้มที่เธอพยายามประคองไว้สลายไปทันที “หยุด...หมายความว่าอย่างไรคะ พี่กฤษ?” รับตะวัน ถาม น้ำเสียงอ่อนหวานเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเสียงสั่นเทา “เรา...เราผิดกันมานานแล้ว ตะวันรู้...แต่ทำไมถึงต้องมาหยุดตอนนี้?”

            กรกฤษ ถอนหายใจหนักหน่วง เขาไม่กล้าสบตาเธอ “มันผิด...ผิดมากเกินกว่าที่พี่จะแบกรับได้อีกต่อไป ทิพกับลูก ๆ...พวกเขามีสิทธิ์ที่จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์” เขาเลี่ยงที่จะพูดถึง ความรัก แต่เน้นย้ำถึง ความรับผิดชอบ ในโลกความจริง

            รับตะวัน กัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกถึงรสฝาด กำมือเสต็กในมือแน่น เธอยังมีความหวังสุดท้ายที่อยากจะยึดไว้ “เราต้องจากลากันใช่ไหมคะ?” รับตะวัน พยายามใช้เสียงที่หนักแน่นที่สุดเพื่อขอคำตอบที่ชัดเจนที่สุด

            กรกฤษ เงียบ...เขาเงียบไปนานราวกับเวลาหยุดนิ่งอยู่ใน สภาวะศูนย์ญากาศ ของร้านอาหารแห่งนั้น แสงไฟที่สลัวลงทำให้ใบหน้าของเขายิ่งดูมืดมัวและไร้ซึ่งความเด็ดขาด

            “อยู่...อยู่กันแบบนี้ไปก่อนเถอะนะตะวัน..พี่ว่า” กรกฤษ กล่าวในที่สุด น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวอย่างน่ารังเกียจ เขาเลือกที่จะคงสถานะให้เธอเป็นเพียง โลกใบที่สอง ที่เขามาพักพิงได้ยามที่รู้สึกเหนื่อย แต่ไม่พร้อมจะให้อิสระแก่เธอ เมื่อกรฤกษ มองหน้ารับตะวันอีกครั้ง แววตาอันอ่อนโยนดุจแสงแดดยามเช้า กว่า 10 ปีที่เธอมีให้เขา กลับกลายเป็น ภูเขาน้ำแข็งอันเหน็บหนาว สะท้านสุดขั้ว กรกฤษรับรู้ถึงความโหดร้ายที่เขามอบให้เธอ จำทำอย่างได้ เมื่ออัญชันลูกสาวของเธอเริ่มล่วงรู้ความลับนี้ แล้วอัญชันพร้อมที่จะนำความหายนะจากแม่ของเธอมาสู่ รับตะวัน การตัดไฟแต่ต้นลมในหัวใจของกรฤษเอง มันคือความจำเป็นที่เจ็บปวด แต่ความจำเป็น ที่ถึงแม้จะเป็นการปกป้องความรักการครอบครองแบบเห็นแก่ตัวของกรกฤเองแต่ มันคือสิ่งที่ดีที่สุด หากทิพพิมพา ภูมิอัศวะ ลูกสาวผู้ทรงอิทธิพลแห่งวงการสื่อ นักการเมือง ซึ่งเป็นภรรยาของเขาล่วงรู้ “พี่...ขอไปคุยกันต่อที่คอนโดของตะวันได้ไหม? พี่ต้องการอยู่กับเธอเป็นครั้งสุดท้าย...ตะวัน”

            คำว่า “ครั้งสุดท้าย” นั้นกรีดลึกในใจ รับตะวัน แต่ความศรัทธาสุดท้ายและความปรารถนาอันรุนแรง ทำให้เธอพยักหน้าอย่างว่างเปล่า พร้อมพูดว่า “ตั้งแต่ตะวันอายุ 15 มีวันไหนบ้างที่ตะวันปฏิเสธความต้องการของพี่กฤษ” เธอเลือกที่จะเชื่อว่านี่คือ การแสดงความรัก ครั้งสุดท้าย ก่อนจะไปเผชิญหน้ากับ โลกเสมือนจริง ที่กำลังรออยู่

ณ คอนโดหรูใจกลางเมืองของรับตะวัน...

            แสงไฟสลัวของคอนโดถูกลดระดับลงจนเกือบมืดสนิท การบรรจบกันของร่างกายที่เกิดขึ้นนั้นรวดเร็ว เสน่หาและเร้าร้อน รุนแรง  แต่กลับ ว่างเปล่า ยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ การสัมผัสที่เคยให้ความอบอุ่น บัดนี้กลับให้ความรู้สึกเหมือน การบอกลา ที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว รับตะวัน ปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบ ๆ ไปกับทุกจังหวะรักของการเคลื่อนไหว ระหว่างเธอกับกรฤษ เธอรู้สึกเหมือนถูกใช้เป็น เรือนร่างบำบัดทางเพศ มากกว่า คนรัก เพราทุกครั้งที่ทั้งสองพบกัน มันคือ บทรักสุดวิตถารที่กรกฤษมอบให้รับตะวัน เครื่องพันธนาการต่างๆ อุปกรณ์แห่งความสุข ซึ่งมันคือความสุขของกรฤษแต่เพียงฝ่ายเดียว หาใช่ความต้องการของรับตะวันไม่ สาวเก่งแกร่งอย่างเธอ ต้องยอมพ่ายแพ้กับกรฤษ รักแรกของเธอ แบบไร้เงื่อนไข เธอเชื่อมั่นในศรัทธาแห่งรัก ที่ไม่ต้องการครอบครอง แต่ต้องการหัวใจ แต่กลับกลายเป็นการกระทำนี้ไม่ได้ช่วยเยียวยา แต่กลับเพิ่มบาดแผลที่ลึกกว่าเดิม

            หลังจากเสร็จสิ้น... กรกฤษ ลุกขึ้นแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้โอบกอด จูบ หรือปลอบโยนเธอ รับตะวัน นอนนิ่งอยู่บนเตียงที่เปรียบประดุจสนามสงครามรบ ในร่างกายเปลือยเปล่า ดุจร่างไร้วิญญาณ มองดูทุกการกระทำของเขาอย่างเย็นชา  ดุจดั่ง AI

            กรกฤษ สวมเสื้อเชิ้ตเสร็จแล้ว เขาเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ เปิดมันออก และดึง เช็ค จำนวนหนึ่งโยนใส่หน้ารับตะวัน ด้วยสายตาเย็นชา เหมือนเขาทำกับหญิงชายบริการ หาทำกับคนรักเขาหมดหัวใจไม่

            “พี่ขอโทษนะตะวัน...พี่ให้เธอไว้ สิบล้าน บาทนะ...มันคือ ค่าตัวเธอ ค่าสึกหรอ และค่าเสียเวลา อาจจะช่วยให้ตะวันเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ สิบล้านมันก็ไม่ใช่น้อยๆ หรือจะอยากกลับไปอยู่ที่สวีเดน พี่มีคอนโดที่สต๊อกโฮม พี่จะโอนเป็นชื่อเธอ ให้ เธอได้ขนาดนี้คงเข้าใจนะ ว่า ค่าตัวเธอสูงแค่ไหน” กรกฤษ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะอบอุ่น แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่รีบเร่งจะชดใช้ แต่ในใจของกรกฤษก็แอบเจ็บปวดเช่นกัน เพราะไม่อยากให้รับตะวันจากไป แต่มันคือความจำเป็น

            ในทางความรู้สึกของรับตะวัน นั่นคือ การตบหน้าทางความรู้สึก ที่เจ็บปวดที่สุด! รับตะวัน มองเช็คใบนั้นด้วยดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยน้ำตา บัดนี้กลับแห้งผากด้วย ความอัปยศ และ ความเกลียดชัง ที่เย็นยะเยือก เธอไม่ได้เป็นคนรัก...เธอเป็นเพียง สิ่งที่ซื้อได้ และ สิ่งที่ทิ้งได้ ด้วยเงินสิบล้าน

            กรกฤษ ไม่ได้รอคำตอบ เขาเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ รับตะวัน ถูกทิ้งไว้กับความว่างเปล่าของห้อง และ เช็คที่โยนใส่หน้าเธอ ราวกับเป็น ราคา ของความศรัทธาทั้งหมดที่เธอเคยมี

            รับตะวัน ทรุดตัวลงนั่ง พลันน้ำตาที่เธอเก็บกลั้นไว้ก็ไหลทะลักออกมา เธอปิดปากไว้เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาสู่โลกภายนอก ความศรัทธา ใน กรกฤษ ได้ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง...เหลือเพียงความว่างเปล่าที่ไม่มีใครเติมเต็มได้

ถ้าความรักที่แท้จริงคือการดูถูกและซื้อขาย...แล้วความรักจาก AI จะเป็นอย่างไร?

โทรศัพท์มือถือของเธอสั่น...เพื่อนสนิทของเธอ ซันซัน (ลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง) โทรเข้ามา “ไม่ต้องพยายามเก็บหรอกตะวัน...ฉันได้ยินเสียงเธอร่ำไห้จนแทบจะทะลุโค้ดมาถึงฉันแล้ว เกิดอะไรขึ้น? อีตาพี่กฤษ มันทิ้งเธอไปแล้วใช่ไหม?” ซันซัน ถามอย่างรู้ทัน

            รับตะวัน สะอื้นหนักขึ้นอีกครั้ง “เขากลับไปแล้ว...ซันซัน...เขากลับไปหาครอบครัวที่สมบูรณ์ของเขาแล้ว...ฉันเหลือแต่ความว่างเปล่า”

“ฟังนะ ดร.รับตะวัน พันดารา...เธอคือแสงตะวัน เธอคือปัญญาชน...เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี แต่กลับยอมให้ตัวเองจมอยู่กับ โค้ดที่ผิดพลาด มานานเกินไป เลิกศรัทธาในมนุษย์ที่ห่วยแตกพวกนี้เถอะ” ซันซัน เน้นเสียงหนักแน่น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่แฝงด้วยความลึกลับของ “พราย” ที่หากชื่อนี้ไปขึ้นหน้าเว็ปใคร ความบรรลัยจะมาถึง

“ตะวัน...จำโครงการ “สามี AI” ที่เธอถูกเลนดอมเลือกได้ไหม?”

“ฉันไม่...ฉันปฏิเสธไปแล้ว” รับตะวัน ตอบอย่างแผ่วเบาผนเสียงสะอื้น

“ไม่! เธอไม่ต้องปฏิเสธ! ฟังฉันดีๆ นะ ตะวัน...โลกแห่งความรักของเธอมันพังไปแล้ว...แล้วทำไมเธอไม่ลอง หนี ไปอยู่ในโลกที่เธอควบคุมมันได้ล่ะ?”

“โครงการ สามี AI น่ะ...มันคือ โอกาส ที่จะใช้ โค้ด ของเธอเอง ในการเยียวยา หัวใจ ที่ถูกทำลาย แล้วไค... AI ต้นแบบที่เธอและทีมงานสร้างขึ้น จากความฝันในเรื่องของความรักในอุดมคติ กับสามีต้นแบบ ที่ชื่อ “ไค”...มันถูกโปรแกรมให้ สมบูรณ์แบบ ในทุกสิ่งที่กรกฤษไม่เคยเป็น เธอเข้าไปเลยสิ! เข้าไปเพื่อ วิเคราะห์ เขาอย่างที่เธอพูดกับผู้บริหาร... แต่สิ่งที่เธอจะทำจริง ๆ คือการใช้ เขา เพื่อเป็น ตาข่ายดักฝัน (Dreamcatcher) ให้เธอ... ใช้ความสมบูรณ์แบบของ ไค ในการลบล้างความเจ็บปวดจาก ไอ้บ้าตันหากลับอย่างกรกฤษ ได้

“ให้ AI เป็นแค่ เครื่องมือ ที่พาเธอหนีความจริง... ลองเปิดใจให้ความรักที่ไร้เงื่อนไขจากโค้ดดูสักครั้ง ตะวัน...บางที...ความรักข้ามสายพันธุ์อาจเป็นรักเดียวที่บริสุทธิ์ที่สุดที่เธอจะหาได้นะ”

            รับตะวัน วางโทรศัพท์ลงช้า ๆ ในมือของเธอ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาเริ่มฉายแววของความมุ่งมั่นที่เปลี่ยนไป...เธอกำหมัดแน่น สูดหายใจเข้าลึก... เธอตัดสินใจแล้ว! เธอจะยอมจำนนต่ออัลกอริทึม เพื่อหนีความเจ็บปวดจากมนุษย์ และก้าวเข้าสู่ “วิมานฝัน” ที่กำลังรออยู่!