สำเพ็ง แหล่งการค้า ซ่องโสเภณี และขโมย

มีซุ้มซอกตรอกนางเจ้าประจาน ยังสำราญร้องขับไม่หลับลง”

 นิราศเมืองแกลงของท่าสุนทรภู่ได้กล่าวถึงสำเพ็งไว้เล็กน้อย แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับสำนักโสเภณี ก็แสดงให้เห้นว่าในสมัยนั้นสำเพ็งคงเด่นในเรื่องนี้ และสมัยต่อมาก็ยังปรากฎหลักฐานว่ามีการสร้างวัดโดยใช้เงินจากกิจการสำนักโสเภณี ซึ่งผู้รวบรวมในครั้งนั้นก็เป็นเจ้าของกิจการก็คือ ยายแฟง เจ้าของสำนักในตรอกเต้าหรือซอยเจริญกรุง 14 โดยวัดนั้นชื่อว่าวัดใหม่ยายแฟง และต่อมาได้ชื่อใหม่เป็นวัดคณิกาผล ปัจจุบันยังมีรูปเคารพของยายแฟงประดิษฐานอยู่ที่นั่นด้วย ยายแฟงนี้เป็นคนในสมัยรัชกาลที่ 4

ในสมัยนี้สำเพ็งไม่ได้โด่งดังในเรื่องโสเภณีอีกต่อไปแล้ว แต่เจริญไปในด้านการค้าขาย และเป็นแหล่งค้าปลีกและค้าส่งที่ใหญ่ของประเทศไทย เป็นแหล่งรวมสินค้าหลากหลายชนิด ทั้งของเล่น กิ๊ฟช๊อป กระเป๋า รองเท้า ตุ๊กตา เครื่องเขียน แม่ค้าแม่ขายจึงมารวมตัวกันที่นั่น

แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ดีเกิดขึ้น ความจริงก็มีนานแล้วหละแต่ตอนหลังนี้ชักชุกชุม อันเนื่องจากเศรษฐกิจไม่ดีคนเริ่มไม่มีทางเลือกเลยหันไปประกอบมิจฉาชีพ กันเพิ่มทำให้สำเพ็งเป็นที่แหล่งหากินของนักล้วงกระเป๋า แม่ค้าพ่อค้าต้องขึ้นป้ายให้ระวังคนล้วงกระเป๋ากันเต็มไปหมด และมีประกาศว่าให้ระวังด้วย ดังนั้นใครจะไสำเพ็งให้สะพายกระเป๋าไว้ข้างหน้าเสมอ