ลูกโกรธเเค้นมาก พ่อเเอบทำผ้าเช็ดหน้า เปื้อนเลือด ที่จะเอาไปให้เเฟน วันวาเลน์ไทน์

โกรธมาก!!  พ่อแอบเอา ผ้าเช็ดหน้า ที่ลูกจะเอาไปให้แฟน เปื้อนเลือด  แต่เมื่อรู้ความลับของพ่อที่ทำลงไป น้ำตาไหล “พ่อผมขอโทษ” !!

อย่าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าคนในครอบครัวเราเอง เพราะเรามีทุกวันนี้มาได้นั้น ก็เพราะพ่อกับแม่ที่คอยลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็กจนโต ยามเราไม่สบายท่านทั้งสองคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ แต่เมื่อวันหนึ่งลูกโตขึ้นมามีคนรัก จะเห็นคนอื่นดีกว่าพ่อแม่ของเราเอง ดังนั้นหากยังไม่สายมีโอกาสตอบแทนบุญคุณได้ก็ควนทำก่อนที่จะสายไป เหมือนอย่างลูกคนนี้.. โดยเรื่องราวนี้มีอยู่ว่า...

++วันวาเลนไทม์ของพ่อ++

 วันที่ 14 กุมพาผ่านมาเมื่อไหร่ ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่เหมือนคนทั่วไป   กุหลาบ ช็อคโกแลต คำบอกรัก  สามสิ่งนี้ต้องเวียนเข้ามาหาชีวิตผมเพื่อให้คนคนหนึ่งทุก ๆ ปี

 ในวันนี้ ก่อนวันที่ 14 กุมภา ผมเดินออกจากบ้าน …..

ในมือมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่ต้องการเอาให้แฟนของผม

เธอเป็นหญิงสวยมาก เป็นดาวคณะของมหาลัยของเรา

ก่อนผมจะออกไปพบเธอ… เธอโทรมาหาผม ….

ผมจึงวางผ้าเช็ดหน้าที่ผมบรรจงพับไว้บนโต๊ะ

หลังจากการพร่ำบอกรักกันด้วยถ้อยคำหวานหู

เป็นเวลานานทีเดียว

ผมปรี่ออกจากบ้านไปหาเธอ โดยไม่ลืมผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น………….

 แต่ผมเห็นพ่อของผมถือมันออกมา ในผ้าผืนนั้นมีรอยเลือด

“พ่อ ทำอะไรหนะ” ผมโพล่งถามด้วยความโมโห

พ่อหน้าซีดทันที ” นายเหมียวหนะ มันโดนกัด

พ่อเลยเอาผ้าไปเช็ดเลือดมัน”

“พ่อรู้ไหม ผมกำลังจะเอาไปให้แฟน” พ่อเงียบ

ผมเกลียดจริง ๆ เวลาพ่อเงียบเมื่อจนกับปัญหา

ความโมโหสั่งผมให้ทำได้แม้กระทั่งจะตบหน้าพ่อ ………

พ่อเบือนหน้า “พ่อขอโทษ มานี่…..”

….พ่อยื่นมือมารับผ้าเช็ดหน้า “พ่อจะเอาไปซักให้เอง”

ผมงอนพ่อถึงกับไม่ยอมคุยกับพ่อเป็นเวลานานพอควร

ไม่ยอมลงจากบ้าน …..เป็นเวลาเกือบทั้งสองวันที่ผมไม่เจอหน้าใคร

หมกตัวอยู่กับห้อง….. มีเพียงแม่เท่านั้นที่คอยส่งข้าวให้ผม

ยามเมื่อผมมองตาแม่ครั้งใด

…..ทุกครั้ง ดวงตาแม่จะแดงปรี่ด้วยน้ำตา

ผมเริ่มรู้สึกว่า…… บางทีผมอาจจะทำเกินไป

เวลาที่ผมเห็นแม่เสียใจ….. ผมก็รู้สึกว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ?.

ผมยอมออกมาจากห้อง ผมไม่เห็นพ่อ….

……..ผมเดินออกมาที่บริเวณลานซักผ้า

กาละมังยังมีผ้าที่ยังไม่ซักหลายผืน

ข้างๆ มีกองเลือดอยู่ และที่ราวตากผ้ามีผ้าเช็ดหน้าของผม

ถึงจะล้างรอยเลือดไม่หมด

ผมคิดว่า……… ก็ยังดีที่พ่อยังห่วงใยผม ยังแคร์ผมอยู่ …….

…ในใจผม….เมื่อเห็นผ้าเช็ดหน้าที่ถูกซักแล้ว……

ก็รู้สึกสำนึกอยากจะขอโทษพ่อ

เมื่อหันหน้าจะกลับเข้าบ้าน ก็พบกับแม่

แม่ร้องไห้มาแต่ไกล วิ่งมากอดผม ” พ่อเสียแล้วนะ “

ผมอึ้ง …?

แม่ลำดับเหตุการณ์ และทำให้ผมทราบว่า…

พ่อป่วยเป็นโรคทางเดินหายใจติดเชื้อ ……

รอยเลือดที่เห็นนั้นคือเลือดที่พ่อจาม…. ออกมา …..พ่อมองไม่เห็น

“พ่อกำชับแม่มาตอนที่ลูกโกรธว่า อย่าบอกลูกเด็ดขาดว่าพ่อป่วย ”

“ทำไมล่ะครับ”

“พ่อกลัวเราจะเสียใจ แล้วไม่ได้ออกไปเที่ยวกับแฟน”

ผมอึ้งเป็นครั้งที่สอง

“พ่อบอกแม่ด้วยว่า ถ้าพ่อเสียวันนี้ อย่าเพิ่งบอกลูก

ให้ลูกไปเที่ยวกับแฟนก่อน พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นทุกข์ พลาด โอกาส

อย่างนี้เพราะพ่อคนเดียว

พ่อบอกด้วยว่าพ่อซักผ้าเช็ดหน้าให้แล้ว….. มันไม่สะอาดหรอก

แต่พ่อบอกว่า..พ่อของลูกทำดีที่สุดแล้ว”

ผมกอดแม่…. ร้องไห้…. วันนี้จะเป็นวันวาเลนไทน์ที่อยู่ในความ

ทรงจำตลอดไป

“พ่อครับ ผมขอโทษ……. “