แหวกม่านฮอลลีวูด ตอน 11

—แบร่! ปล่อยฉันออกจากกรงเดี๋ยวนี้—
____________________

หากไม่นับคดียาเสพติดที่เธอถูกศาลสั่งลงโทษในฐานะผู้ครอบครองและมีส่วนเกี่ยวข้องกับการขาย (โคเคน) ด้วยการลดหย่อนโทษเหลือเพียงการบำเพ็ญประโยชน์สาธารณะ จากที่ต้องโดนจำคุก 3 ปี และปรับเงิน 5,000 ดอลลาร์ ลินดา แบลร์ ก็อาจจะเป็นหนึ่งในนักแสดงหญิงอีกคน ที่น่าจะประสบความสำเร็จอย่างมากในวงการฮอลลีวูด
.
เพราะด้วยการแสดงอันยอดเยี่ยมของเธอตั้งแต่เด็ก ซึ่งปรากฏให้เห็นมาแล้วในภาพยนตร์เขย่าขวัญสุดคลาสสิก “The Exorcist” ก็น่าจะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ว่า ลินดาไม่ใช่นักแสดงหญิงธรรมดาๆ ทั่วไปอย่างแน่นอน
.
กระนั้นอีกเหตุผลหนึ่งก็คือความโด่งดังของภาพยนตร์ ที่ดูเหมือนเหมือนจะฉุดรั้งเธอเอาไว้ให้ถูกจองจำอยู่กับภาพลักษณ์เก่าเก็บมาโดยตลอด ภาพของเด็กสาววัยสิบสองในชุดนอนกำลังถูกปีศาจจากยุคโบราณสิงสู่ ชักดิ้นชักงออยู่บนเตียงเช่นนั้น
.
ลินดา: “เขาถามแต่คำถามเดิมๆ ซ้ำๆ อยู่เช่นนั้นมาตลอดว่าฉันเชื่อในสิ่งที่หนังพูดถึงหรือไม่ ไหนยังไม่รวมคำถามประเภท คุณเชื่อเรื่องการไล่ผีไหม? ตอนนั้นฉันก็ยังเด็กอยู่มาก ไม่ได้สนใจเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวคาทอลิก ฉันก็แค่คนธรรมดาทั่วๆ ไปที่แบบว่า เสร็จงานแล้วก็กลับบ้านไปเล่นกับสัตว์เลี้ยง อย่างฉันก็มีม้าเป็นเพื่อน ฉันไม่ได้จะเอาความดำมืดหรือเรื่องผีสางเหล่านั้นเข้ามามีอิทธิพลต่อชีวิต ใช่! ฉันจะไม่ทำมันอย่างแน่นอน และฉันก็คิดว่าคนปกติๆ ก็น่าจะคิดแบบเดียวกัน”*
.
นอกจากชีวิตการแสดง (อันลุ่มๆ ดอนๆ) แล้ว ลินดาก็ยังมีมุมน่ารักๆ ซึ่งเธอได้อุทิศเวลาส่วนตัวให้กับการดูแลสัตว์ต่างๆ อย่างสม่ำเสมอและทำมาอย่างยาวนาน ถึงขนาดก่อตั้งมูลนิธิ “Linda Blair World Heart Foundation” ขึ้นมาอีกด้วย

ป.ล. รูปถ่ายที่คุณกำลังเห็นลินดา แบลร์ แบร่! ใส่อยู่นั้น ถือว่าเป็นรูปถ่ายหายาก ซึ่งได้ถูกบันทึกภาพไว้เมื่อครั้งถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องดังกล่าว ในฉากลับ (หลายคนเรียกว่าฉากสไปเดอร์วอล์ก) ซึ่งไม่ได้ปรากฏให้เห็นในการออกฉายครั้งแรก

– ผมถูกจ้างมาให้คุ้มกันเธอจากตัวเธอเอง –
______________________________
.
ลี ที.วีเวอร์ (Lee T. Weaver) พูดถึงช่วงเวลาของการเป็นบอดี้การ์ดให้ ลินเซย์ โลฮาน ดาราสาวที่ใช้ชีวิตเหลวแหลกที่สุดคนหนึ่งของฮอลลีวู้ด
.
" สองปีที่ผมทำงานคุ้มกันเธอ เธอบ้ามาก เหมือนพยายามจะตายและโยนภาระในการรับผิดชอบไม่ให้เธอตายไว้ที่ผม แต่ไม่ใช่คุ้มกันเธอจากคนร้ายอะไรเลย หน้าที่ผมคือการพาเธอไปหาเอเย่นต์ขายยา เธอเล่นยาจนเสียสติ บ่อยครั้งที่ผมต้องแบกเธอกลับบ้านในสภาพโอเวอร์โดส ผมทำงานเป็นบอดี้การ์ดมาหลายปีในฮอลลีวู้ด คุ้มกันคนดังๆมามากมาย แต่ถ้าเทียบกับเธอแล้ว คนพวกนั้นเป็นเด็กอมมือไปเลย เธอมีเซ็กส์กับคนหลายคนทั้งหญิงและชาย บางวันเธอกรีดข้อมือเล่น ผมต้องคอยห้ามปรามเธอ นั่นคืองานหลักของผม ผมคุ้มกันเธอจากตัวเธอเอง ซึ่งมันผิดวิสัยคนคุ้มกันอย่างผม มันออกจะแปลกๆไปด้วยซ้ำที่เธอจ้างผมด้วยเงินที่แพงมาก แต่ต้องมาคอยคุ้มกันเธอจากตัวเธอเอง
.
มีครั้งหนึ่งที่ผมได้ทำหน้าที่บอดี้การ์ดจริงๆจังๆ แต่ก็เกี่ยวกับเรื่องยาอีกนั่นแหละ เธอขอให้ผมพาเธอไปซื้อโคเคนกับเอเย่นต์ย่าน เบเวอร์ลี่ ฮิลล์ ผมปฏิเสธเพราะว่าเหนื่อยหน่ายมากแล้ว แต่เธอยืนยันว่าเธอต้องการไป ถ้าผมไม่ไปเธอก็จะขับไปเอง ผมเลยจำต้องยอม ผมจอดรอเธอเจรจาซื้อในสิ่งที่เธอต้องการ สักพักเธอกับคนขายยาเกิดมีปากเสียงกันรุนแรง เธอซัดหมัดไปที่หน้าของหมอนั่น หมอนั่นคว้าปืนออกมา ผมต้องรีบลากเธอขึ้นรถบึ่งออกมาราวกับในหนัง Pulp fiction เธอไม่กลัวตายเลยหากเป็นเรื่องยา และภาระมันมาตกอยู่ที่ผมทั้งหมด ผมเลยคิดว่าผมไม่ควรอยู่กับเธออีกต่อไป
.
ก่อนหน้านี้ ไมเคิล โลฮาน พ่อของเธอเคยเกือบจะฆ่าบอดี้การ์ดคนเก่าของเธอ เพราะเขาให้ยาแก่เธอจนเธอโอเวอร์โดสเกือบตายตอนเธออายุแค่ 18 ปี พ่อของเธอเสียใจมากและกินเหล้าย้อมใจก่อนที่จะตัดสินใจขึ้นเครื่องไปเป่าขมับไอ้หมอนั่นด้วยตนเอง แต่ยังดีที่ไมเคิลโดนจับกลางทางไปสนามบินเสียก่อนเพราะเมาแล้วขับ เหตุการณ์ร้ายจึงไม่เกิด เขาหวังว่าจะไม่ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก เขาจึงจ้างผม แต่ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ให้ยาแก่เธอ การที่ผมพาเธอไปซื้อยาก็เท่ากับว่าส่งเสริมเธอไปในตัว ผมพอแล้ว พอกันทีกับผู้หญิงอันตรายคนนี้ เธอไม่ได้แก่ตายแน่นอน "

– ผมคิดว่ากัญชาควรเป็นสิ่งถูกกฎหมาย –
____________________________________
เราคงมีภาพจำของนักดนตรีที่เกี่ยวข้องกับความเมามายและยาเสพติดอยู่เสมอ พอล แมคคาร์ทนีย์ หนึ่งในสมาชิกคนสำคัญแห่งวงเดอะ บีเทิล เคยให้ความเห็นไว้ครั้งหนึ่งว่า เขาคิดว่ากัญชาควรเป็นสิ่งถูกกฎหมาย มากกว่าที่ต้องคอยปราบปรามการใช้กัญชาในบุคคลทั่วไป
.
พอลพบรักและแต่งงานกับลินดา อีสต์แมน ช่างภาพสาวที่พบกันเมื่อปี 1967 ลินดาเป็นผู้หญิงที่ดื่มด่ำกับธรรมชาติ บ้านของพวกเขาที่ซัสเซ็กส์ไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกใดๆ มากมายเหมือนอย่างที่เศรษฐีควรจะมีกัน อุปกรณ์ที่ทันสมัยที่สุดในยามนั้นก็คือห้องอัดเสียงที่พอลต้องใช้ทำงาน ลินดาเป็นมังสวิรัติเช่นเดียวกันกับพอล ทั้งคู่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปกับธรรมชาติรอบตัว แม้ทั้งสองคนจะเก็บตัวเงียบอยู่ในบ้านยามที่ไม่ต้องออกไปพบปะผู้คน แต่ก็ยังเฝ้ามองโลกอยู่เสมอ พร้อมกับที่พร้อมเสมอที่จะต้องออกโรงคัดค้านในสิ่งที่พวกเขาคิดว่าไม่ถูกต้องหรือเห็นว่าไม่สมควร
.
สิ่งที่พอลและลินดาพยายามต่อสู้มาตลอดคือการผลักดันให้การเสพกัญชาเป็นสิ่งถูกกฎหมาย แม้ว่าเขาจะต้องถูกจับในข้อหานี้มานับครั้งไม่ถ้วนก็ตาม พอลเคยกล่าววาทะถึงการใช้กัญชาไว้ว่า “มีคนตายเพราะของถูกกฎหมายอย่างเหล้าหรือยานอนหลับไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ผมขอถามหน่อยเถอะ เปรียบเทียบกับกัญชาแล้ว คุณได้ยินว่ามีคนสูบกัญชาตายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน กัญชาไม่ใช่พืชมีพิษ ยาเสพติดที่อันตรายคือเฮโรอีน โคเคน หรือพวกยากล่อมประสาทต่างหาก ผมอยากให้มีการวิจัยค้นคว้าเกี่ยวกับกัญชามากกว่าที่เป็นอยู่ ในสมัยโบราณพวกอินเดียนใช้มันเป็นยารักษาโรคเสียด้วยซ้ำ”
.
แม้พอลจะสนับสนุนการใช้กัญชาอย่างเปิดเผย แต่มีครั้งหนึ่งที่เขาต้องถูกตำรวจญี่ปุ่นจับในข้อหามีกัญชาไว้ครอบครองเป็นเวลา 10 วันที่กรุงโตเกียว เมื่อปี 1980 ซึ่งนับว่าเป็นระยะเวลาที่ยาวนานพอดูเลยทีเดียวสำหรับ “เรื่องเล็กๆ” แบบนี้สำหรับเขา
.
แต่กระนั้นก็ตามที นอกเหนือจากการสนับสนุนการใช้กัญชา และการพยายามกดดันรัฐบาลหลายคณะให้ยอมรับในสิ่งที่เขาคิด บทบาทของนักดนตรีและการทำกิจกรรมอื่นๆ ของพอลยังไปเข้าตาควีนอลิซซาเบธ จนโปรดแต่งตั้งให้เขาเป็นอัศวินในปี 1990 ซึ่งดูสวนทางกับภาพลักษณ์นักดนตรีขี้เมาที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดแทบจะสิ้นเชิง