My Sweet

                         ทำไงดี

                         แอบรัก

                          "นาย"

                         เย็นชา

(>///<) - Chapter 1 - (>///<)

   บรรยากาศภายในห้องสี่เหลี่ยมดูตึงเครียด บุคคลสองคนกำลังนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาโทนสีน้ำตาลเข้มที่มีอยู่เพียงชุดเดียวในห้อง คนแรกเป็นชายวัยกลางคนหน้าตาใจดี รูปร่างอ้วนเล็กน้อย ส่วนอีกคนหนึ่งคือหญิงสาวดูลักษณะไม่น่าจะอายุเกินสามสิบ แต่ลักษณะท่าทางดูน่าเกรงขามกว่าชายคนแรก ความเงียบดำเนินมาเนิ่นนานจนกระทั่งในที่สุด...

   "ดิฉันทนไม่ไหวแล้ว" หญิงสาวเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อน

   ชายสูงวัยถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบ

   "คุณคิดดีแล้วหรือ?"

   "มาถึงขนาดนี้แล้วยังต้องคิดอีกหรือค่ะเราต้องหาทางแก้ปัญหาเรื่องนี้โดยเร็ว"

   "แต่เด็กคนนี้มีพรสวรรค์มากนะ โรงเรียนของเราที่มีชื่อเสียงก็เพราะฝีมือเด็กคนนี้"

   ''แต่รางวัลที่เด็กคนนี้ทำมาก็เยอะพอๆ กับหายนะที่นำมาเช่นกัน"

   "ถ้างั้นคุณจะเอายังไง"เสียงชายสูงวัยกว่าเข้มขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยก่อนจะหรี่ตาลงมองคู่สนทนาตรงหน้า ในใจได้แต่คิดว่า คำว่าไล่ออก คงจะไม่ออกมาจากปากของหญิงสาวตรงหน้านี้แน่นอน

   "ฉันมันแค่หัวหน้าฝ่ายปกครองคงไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรได้ แต่คุณคือผู้อำนวยการโรงเรียน ดังนั้นฉันคงตัดสินใจอะไรไม่ได้มากหรอกค่ะ" หญิงสาวตอบ ชายสูงวัยกว่าที่ถูกเรียกว่าผู้ 'อำนวยการ' งุนงงเล็กน้อยที่จู่ๆก็ถูกโยนความรับผิดชอบมาที่เขาเองซะงั้น แต่ก็ยิ้มออกมาเพราะสุดท้ายก็เป็นแบบที่คิดไว้ไม่มีผิด

   "ถ้าเป็นแบบนั้น...ผมให้ลูกชายผมมาช่วยแล้วกัน"

   "ลูกชายของคุณ...เคสึเกะคุงน่ะหรือคะ?" หญิงสาวร้องออกมาอย่างไม่เชื่อหู แล้วก็ต้องแทบจะลมจับเมื่อคู่สนทนาพยักหน้ายืนยันในคำตอบ

   "ไม่ไดเพราะ! เอาลิงทโมนสองตัวมารวมกัน ไม่ยิ่งแย่เหรอคะน้า!?"

   "เอ้า...ก็คุณบอกว่าให้ผมเป็นฝ่าย ตัดสินใจ อีกอย่างในเมื่ออาจารย์อย่างเราๆ ยังเตือนเด็กคนนั้นไม่ได้ ผมก็เลยคิดว่าจับให้เด็กรุ่นเดียวกันมาตักเตือนกันแทน อาจจะเวิร์คนะ" ผอ.พูดไปก็หัวเราะไปราวกับเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก

   "ตายแล้ว...คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฉันจำได้นะว่าครั้งสุดท้ายที่ดิฉันเจอเคสึเกะคุง เขาแอบเอาหนังสือโป๊มาสับเปลี่ยนกับหนังสือเรียนของอาจารย์ประจำชั้น แล้วยังขโมยข้อสอบในห้องพักครูไปอีก คุณจะเอาตัวอันตรายมาปะทะกับตัวอันตรายไม่ได้นะ!"

   ชายสูงวัยหัวเราะดังลั่นห้องก่อนตอบ

   "อาจารย์เซรัน...นั่นมัน 8 ปีที่แล้วนะตอนนี้เขาโตเป็นหนุ่มแล้ว มีความรับผิดชอบกว่าเดิมเยอะ อาจจะมีซนบ้างตามประสาเด็กผู้ชายแต่ผมกล้ายืนยันนะว่าเขาไม่เป็นอย่างที่คุณคิดแน่นอน"

   "ฉันอยากจะเชื่อคุณนะแต่ว่า..." ผู้อาวุโสน้อยกว่ามีท่าทีลังเลเล็กน้อย

   "เขาอาจจะมีจุดอ่อนบ้างอะนะ แต่ผมคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาหรอก...มั้ง"

   "หรือ...จุดอ่อนอะไรคะ"

   เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่ยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่หัวของตัวเอง จนคู่สนทนาตรงหน้าถึงกลับต้องย่นคิ้วออกมา ถึงแม้ว่าจะได้รับคำยืนยันจากปากของคนที่น่าเชื่อถือ