ชีวิตในโรงฆ่าสัตว์

10 มิถุนายน 2565 (17:04) เนื้อหาโดย ลูกสาวอบต

หัวขาด เหลือแต่โครงกระดูก

แต่แววตาที่คงอยู่… บอกถึงสิ่งที่เขารู้สึก

…เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง

พวกเขามีหัวใจเหมือนเราทุกอย่าง
แต่สู้สมองและกิเลสเราไม่ได้
แม้จะร้องไห้ กลัวแต่ไหน
เราก็ฆ่าเขากินได้อย่างสบายใจ
..แต่ติดว่าเราไม่ฆ่าเองก็จบ

ตายไปแล้ว แต่ใบหน้าเหมือนยังไม่ตาย
ความกลัว ความทรมานแสนสาหัส
มันฝังอยู่แน่นทั้งชีวิตจนถึงวาระสุดท้ายค่ะ

หมดนม หมดสภาพ แล้วฟาร์มส่งแม่ผู้มีพระคุณ
ต่อฟาร์มโคนม และคนกินทั้งโลก พวกเธอไปไหน
ไปโรงเชือดค่ะ แล้วเรายังสมควรกินต่ออีกเหรอคะ

ปลอบใจเพื่อนที่กลัวตายจนตาเหลือก
ทั้งๆที่ตัวเองก็กลัว และใจสลายไม่ต่างกัน
…ทำไมเราถึงเลิกกินหูฉลาม ตับห่าน ก็เพราะเราสงสารใช่มั้ยคะ
…แล้วพวกเขาล่ะ ทั้งน่าสงสารและทรมานไม่ต่างกันค่ะ
#โรงฆ่าสัตว์คือนรกที่อำมหิตที่สุดในโลก

แขวนห้อยเลื่อนไปตามสายพาน
เอาหัวไก่จุ่มลงในน้ำที่มีกระแสไฟเพื่อช็อต
จะได้นิ่ง ไม่ดิ้นตอนเชือด
…แค่ให้นิ่งไม่ได้หมายความว่าสลบนะคะ
…เขารับรู้และทรมานตกนรกทุกขั้นตอนค่ะ