ปราบหัวใจยัยตัวแสบ/บทที่ 3

....บทที่ 3

((ธาวิน))

คอนโดหรูใจกลางกรุงที่มองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาแบบทุกด้าน   เป็นที่พักที่ผมชอบที่สุดเพราะอยู่ที่สูงและมองเห็นทุกอย่างด้วยอิสระ  พ่อบุญธรรมสอนให้ผมเป็นคนที่อยู่สูงกว่าคนอื่นเข้าไว้  อำนาจที่มีจะทำให้ผมกดทุกคนให้ตกต่ำกว่าได้ด้วยเงินทองและความตาย

แต่คำสอนของแม่ก่อนตายไม่เคยเป็นแบบนั้น  วันที่ท่านจากไปเมื่อนานมาแล้วผมยังจำได้ดี ท่านสอนให้ผมเป็นคนดีที่รู้จักโอบอ้อมอารี เป็นคนมีเมตตาต่อเพื่อนร่วมโลก   ด้วยเพราะท่านรู้ว่าพ่อบุญธรรมจะต้องเลี้ยงดูผมต่อจากท่านเป็นคนแบบไหน

เป็นมาเฟียที่ฆ่าคนอย่างท่าน!!

ผมจึงกลายเป็นคนที่มีทั้งด้านดีและด้านร้ายในคนเดียวกัน แค่เลือกว่าจะเอาด้านไหนแสดงกับใครก็เท่านั้น  ผมไม่มีคนรักเพราะพ่อบุญธรรมบอกว่าผู้หญิงจะทำให้ชีวิตของมาเฟียตกต่ำ  พ่อบุญธรรมอยู่กับแม่เพราะเป็นหนี้บุญคุณแม่  

ครั้งหนึ่งแม่เคยรับกระสุนแทนพ่อด้วยความดีที่ไม่เลือกชีวิตที่จะช่วยเหลือ   ความดีในครั้งนั้นได้ทำลายกำแพงที่พ่อบุญธรรมสร้างไว้เพื่อต่อต้านผู้หญิงจนรับแม่เข้ามาในชีวิตและเกิดเป็นการใช้ชีวิตร่วมที่เรียบง่ายแต่ไม่คงทน

“เอ๊ะ!!...”  ผมจับสร้อยที่คอซึ่งเป็นสร้อยของแม่ที่ผมใส่ติดตัวไว้เสมอ  มันหายไป....และผมไม่รู้ว่ามันหายไปตั้งแต่ตอนไหน

ความคิดทำให้ผมคิดย้อนไปถึงตอนที่เจอยัยตัวแสบที่เกือบฆ่ากล่องดวงใจของผม  

มันต้องเป็นฝีมือของเธอแน่  หน้าตาของเธอสะสวยน่ารักไม่น่าที่จะมาเป็นโจรแบบนี้   และแทนที่ผมจะคิดโกรธเธอที่เธอขโมยสร้อยที่ผมรักมากไป  ผมกับนั่งยิ้มมีความสุขเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยๆนั้น   ....เธอดึงดูดความสนใจของผมไปได้อย่างมาก

ก๊อกๆๆๆ   

โยธกาเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับเอกสาร  เธอเป็นสาวแข็งแกร่งที่ผู้ชายยังอายที่จะต่อสู่ด้วย ทั้งด้านร่างกายและจิตใจที่มีเกินชาย ทำให้พ่อบุญธรรมส่งเธอมาเพื่อดูแลผมนานหลายปี  ไม่ต่างจากรฐาที่เป็นบอร์ดี้การ์ดฝีมือดีที่พ่อส่งมาเพื่อป้องกันไม่ให้ใครทำร้ายผมได้

ทั้งคู่เป้นคนที่ผมคุ้นเคยและเห้นฝีมือมาโดยตลอด!!

“ท่านต้องการให้คุณธาวินนำชาชั้นดีไปให้กับคุณดิเรกที่บ้าน  ชาและรถได้ถูกจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ…” ท่านที่โยธกาเรียกก็คือพ่อบุญธรรมของผม  แม้ว่าทุกคนจะรู้ดีกว่าเขาเป็นพ่อบุญธรรม  แต่ก็ต้องเรียกว่าท่านเช่นทุกคนเมื่อยู่ต่อหน้าผู้ที่ต่ำกว่า

“ขอบใจมากโยธกา  เธอไปพักผ่อนเถอะ..”  เพราะในห้องมีรฐาคนเดียวก็เกินพอแล้ว  แต่ดูเหมือนเธอจะไม่อยากออกไปอย่างที่ผมสั่ง   เหมือนทุกครั้งที่เธอมักจะเลือกฝืนคำสั่งเพื่ออยู่ดูแลผมต่อไป  “มีอะไรรึเปล่า.....”

“วันนี้มีคนทำร้ายคุณธาวินใช่ไหมคะ  คุณธาวินควรให้คนจัดการกับคนที่มาทำร้าย  ไม่อย่างนั้นอาจทำให้ใครรู้ได้ว่ามีคนทำร้ายคนของท่านได้”

“ก็แค่เด็กผู้หญิง  ฉันไม่ระวังเอง...  มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”

“แต่....”

“ฉันว่าเธอควรที่จะทำหน้าที่ของเธอเท่านั้นนะ...”  เสียงเข้มของรฐาแทรกขึ้น และมันทำให้โยธกาเงียบและเดินออกไปจากห้องทันที 

มันอาจมีอะไรบางอย่างที่ผมไม่รู้  อะไรบางอย่างที่โยธกาจะต้องเชื่อฟังรฐา และผมก็ไม่ได้สนใจซักถามเท่าไหร่เมื่อมันไม่จำเป็น