หรือว่าช่างทำรองเท้ายุคโรมัน อาจเป็นผู้ประดิษฐ์ “ดิลโด” อายุ 2,000 ปี

ช่างทำรองเท้ายุคโรมัน อาจเป็นผู้ประดิษฐ์ “ดิลโด” อายุ 2,000 ปี

ดิลโดยุคโรมันโบราณที่ทำจากไม้ มีอายุเก่าแก่ราว 2,000 ปี
ข่าวในแวดวงโบราณคดีซึ่งเป็นที่ฮือฮากันเมื่อช่วงต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา ได้แก่การตีความใหม่เรื่องประโยชน์ใช้สอยของโบราณวัตถุคล้ายปลัดขิกที่เรียกว่า “ลึงก์แห่งวินโดลันดา” (Vindolanda phallus) โดยผู้เชี่ยวชาญจากมหาวิทยาลัยนิวคาสเซิลของสหราชอาณาจักรชี้ว่า แท้จริงแล้วมันเป็น “ดิลโด” หรือเซ็กซ์ทอยชนิดหนึ่ง ไม่ใช่อุปกรณ์ปะชุนผ้าอย่างที่เคยเข้าใจกันมา

ลึงก์แห่งวินโดลันดานั้นถูกค้นพบเมื่อปี 1992 ในคูน้ำของซากโบราณสถานป้อมวินโดลันดา ซึ่งตั้งอยู่ที่มณฑลนอร์ทัมเบอร์แลนด์ทางตอนเหนือของอังกฤษ ถือเป็นโบราณวัตถุจากยุคโรมันที่ใช้วิธีเกลาท่อนไม้เป็นรูปทรงองคชาตขนาดเท่าของจริง ซึ่งปัจจุบันเหลืออยู่เพียงชิ้นเดียวในโลก

ซากโบราณสถานป้อมวินโดลันดาทางตอนเหนือของอังกฤษ

แต่เราจะพบซากของอุปกรณ์เหล่านี้ได้ เฉพาะตามสถานที่ซึ่งมีสภาพอากาศแห้งแล้งหรือไม่ก็มีความชื้นสูงผิดปกติ ซึ่งในกรณีของลึงก์แห่งวินโดลันดานั้น ความเปียกชื้นในระดับสูงได้รักษาเนื้อไม้แอช (Ash wood) ที่ถูกเกลาด้วยช่างฝีมือเยี่ยมเอาไว้ได้ในสภาพสมบูรณ์ เพียงแต่ขนาดของมันในปัจจุบันที่ยาวประมาณ 16 เซนติเมตรนั้น อาจเล็กลงกว่าในอดีตเนื่องจากการหดตัวของเนื้อไม้ที่มักเปลี่ยนแปลงรูปทรงไปตามกาลเวลา

องคชาตในยุคโรมันโบราณนั้น นอกจากจะเป็นสัญลักษณ์ทางเพศเช่นใช้เป็นเครื่องหมายชี้บอกทางไปซ่องโสเภณีแล้ว ยังเป็นสัญลักษณ์ของการมีโชคดี พลังปกป้องคุ้มครองจากภยันตราย รวมทั้งเป็นเครื่องรางที่ขจัดปัดเป่าเคราะห์ร้ายให้ผ่านพ้นไป อย่างไรก็ตาม อุปกรณ์รูปองคชาตในยุคโรมันถูกใช้เป็นเครื่องมือในชีวิตประจำวันด้วย อย่างเช่นสากที่เป็นเครื่องครัวใช้ตำอาหารในครกให้แหลกละเอียด

ลึงก์แห่งวินโดลันดานั้นถูกพบในคูน้ำโบราณ โดยปะปนอยู่กับซากของใช้อย่างรองเท้า เสื้อผ้า เครื่องประดับ เศษหนังที่ถูกตัดเป็นชิ้น ๆ รวมทั้งเขากวางแกะสลัก ซึ่งชี้ให้เห็นว่าร้านช่างทำรองเท้าและเครื่องหนังในยุคนั้น น่าจะรับงานแกะสลักเพื่อผลิตดิลโดไม้ตามคำสั่งซื้อหรือออเดอร์จากลูกค้าด้วย

เครื่องรางขนาดจิ๋วรูปองคชาต พบที่โบราณสถานยุคโรมันแห่งหนึ่งในสหราชอาณาจักร

อันที่จริงแล้ว ความเชื่อเรื่องที่ว่าขนาดเท้าของบุรุษจะยาวเทียบเท่าได้กับเจ้าโลกของคนผู้นั้น มีมาตั้งแต่โบราณกาล โดยบันทึกของกวีชาวโรมันโบราณชื่อว่า “เฮโรดัส” (Herodas) ได้บรรยายถึงเรื่องราวของหญิงสองคนชื่อคอริตโตและเมโทรซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกัน เมโทรได้เอ่ยถามคอริตโตถึงดิลโดหนังสีม่วงอันใหม่ของเธอว่าซื้อมาจากไหน เพราะเธอเองเห็นแล้วก็รู้สึกชอบและอยากได้บ้าง คอริตโตจึงตอบไปว่าเธอสั่งให้ช่างทำรองเท้าในท้องถิ่นชื่อเซอร์ดอนทำให้โดยเฉพาะ

บันทึกของกวีเฮโรดัสยังบรรยายต่อไปว่า เมโทรได้ไปหาเซอร์ดอนแล้วสั่งให้เขา “ทำความฝันของเธอให้เป็นจริง” ซึ่งเซอร์ดอนก็ได้บริการลูกค้าอย่างดี โดยให้เมโทรได้ชมแคตตาล็อกสินค้าที่อ้างว่าเป็น “รองเท้า” หลากหลายขนาดและรูปทรง จนเธอสามารถเลือกของใช้ในฝันได้ตรงกับความต้องการในที่สุด

ร้านทำรองเท้าที่รับงานหลากหลายอย่างร้านของเซอร์ดอนนั้น น่าจะมีอยู่หลายแห่งในชุมชนโรมันโบราณทางตอนเหนือของอังกฤษ ซึ่งปัจจุบันการขุดค้นทางโบราณคดีในบริเวณดังกล่าว อย่างเช่นที่ป้อมวินโดลันดายังคงดำเนินต่อไป โดยคาดว่าจะค้นพบขุมทรัพย์ทางโบราณคดีจากยุคโรมันอีกเป็นจำนวนมาก